27 Haziran 2012 Çarşamba

10 KONGRE METİN 6 AĞUSTOS 2011 DÜNYA DURUMU ÜZERİNE TEZLER (BÖLÜM 5)


V. Arap dünyasında devrim seyir halinde

65. Bugün, Arap dünyasındaki devimler uluslararası sınıf mücadelesinin en önemli olayıdır. Dünya ekonomik krizi 30-40 yıllık baskıcı, işkenceci, siyasi özgürlükleri yok sayan bölgesel eski rejimlerde yaşanan gerilimi artırdı. Bu sabit özelliklerinin yanında çürüme ve diktatörlüklerin ve ona yaslanan burjuvazinin serveti ile kıyaslandığında halkın çoğunluğunun yaşadığı özelliklede krizle birlikte tırmanan yoksulluk ve işsizlik, sosyal harcamaların kesilmesi ve temel tüketim ürünlerindeki fiyat artışları ile birleşip daha da ağırlaştı.
 66. Arap devrimleri dünya ekonomisini çok fazla etkiliyor. Dünya petrol pazarının önemli sağlayıcısı konumundaki ülkeleri devrim dalgası sarstığından beri petrolün üretiminde ve dağılımında düzensizlikler yaşandı ve bu durum petrol fiyatlarının artışına yol açarak dünya ekonomisini etkiler hale geldi. Eğer Arap devrimci süreci uzar ve yayılırsa, istikrarsızlıktan dolayı fiyatlarda yaşanabilecek artışla, ekonomilerinde kırılgan bir iyileşme yaşayan bazı ülkeleri de içine alarak, dünya ekonomisinin daralmasına neden olan etkenlerin etkisini artıracak bir temel unsur olacak.
67. Arap devrimlerinin bir diğer merkezi etkisi ise emperyalizm tarafından korunan dünya düzenini doğrudan etkiliyor olmasıdır. Bölgenin petrol kaynaklarına bağlı jeopolitik öneminden dolayı kontrol, ABD tarafından İsrail ve Mısır ordularının doğrudan finansı ile ifade ediliyor. İsrail ve Mısır dünyada en çok finans yardımı alan ülkedir. Günümüzde Irak ve Afganistan’ın kritik durumu dışında dünya düzeni için tehlikeye yol açıyor ve bölgede emperyalizmin kalelerine karşı bir devrim öngörülemeyen bir durumu, istikrarsızlığı açığa çıkardı. Bir tarafta bölgedeki dinamizm genişliyor ve ani ve devrimci süreçler bölgenin farklı ülkelerinde yaşanıyor ( Yemen, Bahreyn, Suriye vb). Diğer tarafta Arap dünyasındaki emperyalizmin en önemli müttefiki ve tamamen ABD yardımına bağlı Mısır, devrimi yaşıyor. Ekonomik krizin sonuçlarına karşı devasa kitle gösterileri yaşandı ve emperyalizmin bölgedeki varlığı için büyük tehlike olan Arap dünyası ile birlikte Avrupa’yı etkiledi.
68. Arap dünyasındaki devrim sadece emperyalizmin müttefiki diktatöryel rejimleri karşısına almıyor. Aynı zamanda bölgede emperyalizmin jandarması rolü oynayan İsrail devletini tehdit ediyor, İsrail ve Filistin’e komşu iki ülke; Mısır ve Suriye ve tüm Arap dünyası devrimci süreci yaşıyor. Filistin halkı ve onun kurtuluşu için şimdi daha güçlü bir dayanışma duygusu var. Filistin davası antiemperyalist görünümlü ve İsrail ile barış içinde bir arada yaşamın sürdürülmesine yönelik emperyalizmin politikasını karşısına alarak Arap mücadelelerini birleştiriyor.
69. Arap devrimi Filistin’e(de) ulaştı. Nakba’nın yıldönümünde yapılan gösterilerde kitleler sınırlara yürüdü, Siyonist ordunun yanında Arap ülkelerinin polisleri ile de çatıştılar. Eylemcilerin 3. intifadanın başlatıldığını söyledikleri bu karşılaşma tüm süreci daha da derinleştiriyor ve Siyonist üssü tehlike altına alıyor. Mübareğin devrilmesiyle ilk yumruğunu indirdi: kısmen de olsa Mısır ve Gazze arasındaki Rafah sınır kapısı açıldı ve Gazze ablukası gedik verdi.
70. Bu devrimler halkçı bir karaktere sahip. Irak ve Afganistan özgürlük savaşından farklı bir karakterle Mısır gibi bazı ülkelerde işçi sınıfı örgütlü bir biçimde yer aldı. Arap dünyası ile birlikte Avrupa’da gençlik öncü olarak önemli rol oynuyor. Sınıfın ve gençliğin süreçlere bu özel katılımı, tüm dünyadaki mücadelelerde gençlik ve işçiler için bir referans oldu. Aynı zamanda Arap devrimi kitlelerin işleri eline almalarına karar verdiklerinde, insanlığın acılarını sonlandırmak için tek geçerli strateji olan devrimin geçerliliğini ve kitlelerin gücünü bir kez daha kanıtladı.
71. Devrimle dayanışma ülkeden ülkeye hala benzersiz. Mısırda yaşandığı gibi sahneye işçi sınıfının ve gençliğin çıkışı tüm dünyada dayanışmayı motive etti. Fakat bu dayanışma aynı şekilde diğer ülkelere gösterilmedi, özellikle birçok sol akımın Libya diktatörüne destek çıktığı görüldü. Kaddafi’nin katliamlarına rağmen solun önemli kesimi, Chavez ve Kastro kardeşlerin rehberliğinde Kaddafi etrafında bir araya gelirken halkın karşısında durdu. Bu durum çok fazla kafa karışıklığına neden oldu ve neredeyse Libya ile dayanışmaya yol açmadı. Ama bu durumu emperyalizmin müdahalesi daha zorlaştırdı. Benzer bir durum Suriye’de yaşanıyor. Gösteriler için bir araya gelen kişiler katlediliyor fakat uluslararası bir dayanışma yok çünkü sol rejime taviz veriyor. Suriye rejimini destekleyen ülkeler İran, Venezüella ve Küba olduğunu bir tarafa not edelim.
72. Politik İslam, Arap devrimi testinden geçemedi. Genel olarak tüm eğilimler bir prestij kazansa da emperyalizm ve İsrail ile karşı karşıya gelmelerinden dolayı İran’ın Ayetullah rejimi, Hizbullah ve Hamas tavır alamamaktan kaynaklı bir erozyon yaşıyor hatta Hamas’a karşı gösteriler yapıldı. Bu hareketler kitlelerin karşı karşıya geldiği hükümetlere destek oldular; mesela Esad, Hizbullah tarafından destekleniyor. Burjuva milliyetçiliğinin ve stalinizmin çöküşü devrimci alternatifin inşası için daha iyi bir alan açıyor.
73.  Arap dünyasındaki devrimci gelgitler merkezi olarak bölgedeki emperyalist politikaların desteğini alan diktatörlük rejimleri karşısına aldığında, 2. Dünya Savaşı sonrasında kurulan dünya düzeni ve Bush’un yenilgisinin yanında emperyalizmin liderliğine krizi taşıdı. Fakat emperyalizm, her ülkede sahip oldukları iç dinamiklerle olan ilişkisiyle kendisi için daha iyi bir kontrolü garanti edecek ve bölgedeki sömürgeci sömürüsünün istikrarını sürdürmesine izin veren bonapartist rejimleri destekleyerek bu çerçevede müttefikleri ile uyum içinde yeni bir pozisyon almaya çabalıyor. Emperyalizm iktidara gelebilecek hükümet projelerine göre kendini ayarlamaya çabalıyor çünkü var olan iktidarların saldırı altında olması bu hükümetlerin görevi bırakmasından daha fazla istikrarsızlık yaratıyor. Libya’da takındığı pozisyon bu durumun en güzel örneğidir. İlk başlarda Kaddafi’yi destekledi fakat iç savaşın yol açtığı istikrarsızlıktan dolayı emperyalizm kendi kontrolünün dışına çıkabilecek isyancı güçleri yok etmek ve petrole ulaşmak için müdahale etti. Bahreyn’de Suudi Arabistan’ın müdahalesini destekledi ve halkın mücadelesini ortadan kaldırdı. İşte bu nedenle diktatörlüklere karşı mücadele bölgedeki emperyalist varlığa karşı mücadeleyle birbirine sıkı sıkıya bağlıdır. Çünkü emperyalizm bölgedeki diktatörlükleri destekliyor, bu bonapartist rejimleri güçlendiren bu destektir. Diktatörlüklere karşı ayaklanmaya ve silahlı mücadeleye başvurmak artık Yemen’de olduğu gibi daha fazla gereklidir. Mısır’da emperyalizm Mübarek’i destekledi ve sadece Mübareği bir başkası ile yer değiştirmeyi kabul etmek durumunda kaldı ve sonrasında kitleler baskıya karşı çıktığında ve hükümetin bir kaç değişiklikle yenilenmesine karşı çıktıklarında son olarak askeri cuntayı onayladı. Bir kural olarak emperyalizm mümkün olacak en az istikrarsızlığa yol açacak bir çözümü kabul ediyor. Fakat devrimin iktidarının diktatörlükleri tamamen ortadan kaldırması ve gücünü kullanması tek çözümdür. Burjuvazi için yer değişikliği gerçekleştirebileceği somut alternatiflerin yokluğu daha fazla radikalizasyona yol açabilir. Suriye ve Yemen’in durumu gibi, silahlı çatışmalar ve yeni iç savaşlar. Mısır’ın durumunda emperyalizmin desteğine ve şimdi cuntaya yaslanan Müslüman Kardeşlere rağmen hala büyük çelişkiler mevcut ve gençliğin durumunda olduğu gibi devrime öncülük eden sektörler arasında karşı karşıya gelişler yaşanıyor.
74. Arap devriminin evrimi ya da sonu uluslararası politik durumu etkileyecektir. Krizin sonuçlarına karşı sınıfın direnişine olan etkisiyle( zaferlerle ve yenilgilerle) hem bir referans noktası olarak ve hem de emperyalizmin ekonomik ve politik krizini derinleştirerek ya da derinleştiremeyerek. Biz bugün bölge genelinde devrim ve karşı devrim arasında uzun sürecek bir mücadeleye, mücadeleleri büyütecek ya da derinleştirecek muhtemel süreçlerin cereyan edeceğini düşünüyoruz.  Üstelik gençliğin mücadelesi ve daha önceki süreçlere liderlik eden İslami eğilimlerin zayıflığı söz konusudur. Filistin ve Suriye bu eğilime örnek gösterilebilir. Aynı zamanda devrimci liderliğin yokluğu zaferleri engelleyen krizlere, Bahreyn’deki gibi bölgesel yenilgilere ve Libya’daki açmazlara neden oluyor. Bugün Arap devrimi dünya durumunun en yüksek zirvesidir ve dolayısıyla sonuçları iyi ya da kötü kesinlikle sınıf mücadelesini ve dünya durumunu etkileyecektir.

26 Haziran 2012 Salı

10 KONGRE METİN 6 AĞUSTOS 2011 DÜNYA DURUMU ÜZERİNE TEZLER (BÖLÜM 4)


V – Avrupa’da işçi sınıfının ve gençliğin yükselişi

 49. Avrupa’daki durum tamamen iki yapısal unsurun koşuluna bağlıdır. Bir yanda önemli politik krizleri açığa çıkartan ve hakim sınıflar üzerinde çatışmaya neden olan derin ekonomik kriz diğer yanda ise kıta genelinde işçi sınıfının ve gençliğin güçlü yükseliş dalgası var. Bu iki unsurun aynı anda meydana gelmesi Lenin’in 1. Dünya savaşı başlarında kıtada devrimci durumun yaşandığı sonucuna varmasına benzer şekilde Avrupa genelinde bir devrimci durumu açığa çıkarıyor. Ülkelerin çoğunun devrimci durumu yaşadığı anlamı çıkarılmamalı, ama güçlükler ve derin yapısal değişiklikler içinde bulunduğumuz günleri sınıf mücadelesi açısından önemli hale getiriyor ve bir dönem olarak açılan devrimci durum birçok ülkenin gündemindedir ve hazırlıklı olmamız gereken durum budur.
50. Krizin ilk günlerinde,  krizin açığa çıkaracağı sonuçlar düşünüldüğünde burjuvazinin saldırıları ve işsizliğin artışından kaynaklanan korku ile bir savunma reaksiyonu hakimdi. Bu yüzden politik ve sendika liderlerinin rolünü belirleyen burjuvazinin saldırılarını durdurmak oldu. Derin borç krizi ortaya çıkınca burjuvazinin işçi sınıfı saldırıları ayyuka çıktı ve sınıfın geniş birliğini içiren direnişler başladı ve bu direnişler bölgede sınıf mücadelesinin yeni momentine kapı açtı.
51. Avrupa’daki yükselişin en önemli temel özelliği, 2000’li yıllarda Avrupa’da ve Amerika’da sokakları dolduran küreselleşme karşıtı hareketlerin ve Latin Amerika’da açığa çıkan ve kaybedilen devrimlerin aksine sınıfın, savaşa kendi yöntemleri ile bir sınıf olarak katılmasıdır. Fakat bu sınıfın, her yükseliş zamanında öncü olacağı demek değildir. Yunanistan’da işçi sınıfı hareketin merkezindeyken, İspanya’da 15 Mayıs hareketinde gençlerin başını çektiği halkın yoğun katılımı bu duruma iyi birer örnektir. Ayrıca sendika bürokratlarının kurduğu barikatlarla rağmen proletaryanın gösterilerde yer almasını vurgulamalıyız.
52. Avrupa’da açığa çıkan kitle seferberliklerinde genç öncülerin, gençlerin yer aldığı vurgulanmaya değer. Katılımları çok kitlesel çünkü Avrupa işçi sınıfının genç kuşakları, eski kuşakların sahip olduğu sosyal haklar ve yaşam koşullarını elde edemiyor. Gençler arasında ikiye katlanan oranıyla işsizlik yaygınlaşıyor. İspanyada resmi rakamlara göre yüzde 20 olan işsizlik gençler arasında yüzde kırka ulaşarak skandal bir orana yükseldi. Ekonomik kriz, gençlere kapitalizmin onlara ne vaat ettiğini berrak bir biçimde gösteriyor ve daha önceki kuşaklardan daha kötü yaşam koşulları sunuyor. Gençlik, kadınlar ve göçmenlerle birlikte Avrupa işçi sınıfının en çok sömürülen kesimlerindendir. Gençler kendilerini daha güçlü ifade ediyorlar çünkü gelecek umutlarından başka kaybedecekleri bir şey yok. Bu geleceksizlik işçilerle ve işsizlerle birlikte gösterilerde daha aktif olarak katılan gençliği mücadeleye taşıyor.
53. Var olan seferberlikler gerekli olan halkçı karaktere sahip. Yüzyılın başında(2000’li yıllar) ortaya çıkan gençliğin G-7, IMF ve Dünya Bankası gibi uluslararası örgütlere karşı antikapitalist mücadelesinden oldukça farklı seferberlikler yaşanıyor. Bu seferberlikler tamamen krizin somut sonuçlarına ve tasarruf planlarını yürürlüğe koyan hükümetlere karşıdır. İşte bu ne nedenle ezilenlerin farklı kesimlerin katılımını özelliklede gençliği içinde barındırıyor. Kısaca krizden etkilenen tüm kesimler. Seferberlikler esnasında yaşanabilecek en büyük zorluklardan biri, farklı kuşaklardan oluşan sınıfın birliğini sağlamak olacaktır. Burjuvaziye karşı birlikte savaşmak, burjuvazinin saldırılarına karşı savunuya geçmek sadece sokak gösterilerinde değil iş yerlerinde de bu birliği sağlayarak savaşmak önemlidir. Diğer bir büyük zorluk ise gençliğin özel ihtiyaçlarına yanıt geliştirecek politikalar ve projeler üzerinde fikir üretmektir.
54. PIIGS olarak adlandırılan ülkelerde yaşanan önemli seferberliklerin yanında Yunanistan’ın durumuna özel önem vererek, kıtada 60 ve 70’li yıllarda eş zamanlı yaşanan seferberliklerden sonra en önemli kitle seferberlikleri yaşanıyor. Burjuvazinin saldırıları Yunanistan’da diğer ülkelere göre daha şiddetli ve sonuçta direniş ve seferberliklerin boyutları da daha şiddetli. 2010 yılında Yunanistan’da 10 genel grevden fazlası yapılırken, Almanya proletaryası nükleer santrallere karşı önemli gösteriler yapmasına rağmen henüz bir seferberliğe girişmedi. İngiltere ve Fransa’nın durumunu da belirtmeliyiz. Almanya’dan sonraki bu emperyalist ülkelerde kitle hareketlerinde yükselişler yaşanıyor. En güncel örnek olarak diğer gösterilerinin yanında gençliğin Londra ve diğer şehirlerin mahallerindeki isyanıdır. Tüm bunlar ülkedeki sosyal ve politik durumun ne kadar patlamalı olabileceğini gösteriyor.
55. İşçi sınıfının sahneye çıkışı ve ekonomik krizin sürekliliği farklı ülkelerde politik krizleri açığa çıkardı. Tekrarlayan politik krizler bugün Avrupa’nın ana gündemidir ve seçimlerde tasarruf planları uygulayan hükümetlerin yenilgi almaları (Yunanistan ve İngiltere) politik krizin ifadesi olarak değerlendirilmelidir. Hatta kimi ülkelerde (İrlanda Portekiz) hükümetler erken düştü. Fakat tüm politik krizlerde burjuva partileri ardı ardına hükümete geliyor ve bu partiler halkın gözünde erozyona uğruyor ve nüfusun çoğunluğu bir çıkış yolu göremiyor yada değişiklik umudu taşımıyor. Alternatifsizliğin yokluğunda burjuva partilerinin bu erozyonu tarihsel olarak güçlü olan Avrupa’nın demokratik burjuva rejimlerinin zayıflamasına ve bozulmasına yol açıyor.
56. Politik krizler sadece her bir Avrupa ülkesini değil, birlik içinde bu ülkelerle ilişkide bulunan ülkeleri de etki altına alıyor. Yunanistan, Portekiz, İrlanda gibi Euro bölgesindeki ülkelerin iflas etme olasılığı, bu ülkelere AB Bankası ve IMF ile müdahale etme ihtiyacı, Almanya ve Fransa arasında ve birliğe liderlik etme mücadelesinde yüksek bir gerilime neden oldu. Bu gerilimler Euro’nun ortak para birimi olarak kullanılmasının tehlikeye atıyor buda 50 yıllık Avrupa emperyalizminin politikasının kriz içinde olması anlamını taşımaktadır.
57. Birlik içinde yaşanan en keskin çatışmalardan biri ve Şengen anlaşmasıyla başlayan kitlesel göçlere karşı alınacak tutumdur. Kuzey Afrika ülkelerinden, Lübnan’ın çatışmalı ortamından göç edenlere yönelik İtalya ve Fransa hükümetlerin bu göçlerin Avrupa içine yayılmasını engellemeye yönelik politikaları. Danimarka birlik ülkelerinden gelecekleri sınırdan içeriye girmesini askıya aldı.
58. Bu ülkelerin birkaçında direnişe rağmen hükümetler tasarruf planlarını uygulamaya koydu fakat bu planlar burjuvazinin ani bir iyileşme sağlaması için garanti olmayacaktır, yapısal krizleri basitçe planlarla çözülemeyecektir. Kriz hala mevcut ve bu nedenle burjuvazi bir kez daha, daha şiddetli saldıracaktır. Şimdi Portekiz, Yunanistan, İrlanda ve İspanyada yaşandığı gibi. Şiddetli yapısal planların uygulanması yolundaki politika, farklı ülkelerdeki politik krizlerin süreceğinin kanıtı ve bu durum Avrupa Birliğinin ve ülkelerin kendi iç gerilimlerinden kaynaklı krizini daha da derinleştiriyor.
59. Kitle seferberlikleriyle karşılaşan burjuvazinin dayandığı iki temel köşe taşı var: kitle hareketindeki yükselişi engellemek ve dağıtmak için sınıfın geleneksel liderlerini kullanmak ve sınıfı birbirinden farklılaştırmak, kendi içinde dağıtmak. Sınıfı bölme politikası temel olarak yerli işçi sınıfının göçmen işçilerden ayrılaştırılmasıdır. Bir diğer yöntem ise genç ve yaşlı işçi sınıfı arasındaki ücretlerde ve sosyal haklardaki uçurumdur. Bu bölünme işçilerin ortak bir liderliğine sahip olmayan farklı sektörlerdeki farklı sendikalarla daha da derinleşiyor. Son olarak bölünme aynı saldırı planlarından muzdarip olan farklı ülkelerin işçi sınıflarının aynı hedefler doğrultusunda burjuvazinin planlarına bir bütün olarak karşı koyacak bir birleşik plandan yoksun oluşudur. İlaveten ulusal baskıdan dolayı sıklıkla bir ülkedeki farklı uluslar arasında İspanyada olduğu gibi ciddi bölünmelerdir. Burjuvazinin politikaları sendika bürokrasiler sayesinde işçi hareketi içinde yer ediyor ve sınıf içindeki bu çatlaklıklar genişliyor.  Bu durum işçi sınıfının burjuvazi karşısındaki savaşında güçlü bir engel oluşturuyor. Şimdi sınıf birleşik değildir ve sermayenin yönelttiği vahşi saldırılar dikkate alındığında eğer burjuvaziyi yenmek istiyorsa işçi sınıfına mümkün olan en geniş birleşik cepheyi dayatıyor. İşte bu nedenle sınıfın bu bölünmüşlüğün üzerinden gelmek ve birliği gerçekleştirmeyi başarmak öncelikli ilk sıradaki görevdir.
60. Sınıfın bölünmüş olmasının dışında sendika bürokrasisi burjuvazi için temel bir rol oynuyor ve sisteme ve hükümete karşı yöneltilen öfkeyi engelliyor. Ülkede yaşanan hoşnutsuzluğa ve politik krize rağmen CGIL(İtalya) sendika konfederasyonu genel grev için yapılan çağrıya yanıt vermedi.  Gerçek olan sendika bürokrasinin uzun süredir tabanlarına hiç bir olumlu katkı sağlamadıklarıdır. Ve şimdilerde ayakta kalmaları için hükümetlerden hibeler alıyorlar. Buda devletle yapısal ilişki içinde bulunmalarına yol açıyor. Birçok ülkede sendika liderleri büyük firmaların yöneticileri gibi bir fonksiyona bürünüyor ve emeklilik fonlarının yönetiminde yer alıyorlar. Bu fonları finans pazarında yatırım aracı olarak kullanıyorlar. Krizle yaşanan kutuplaşmayla bürokrasiler görüşme masalarında devletin finansal sisteminin bekası ve ayrıcalıkların korunması için işçilerin haklarını pazarlıyorlar. En güzel örnek İspanyada gerçekleşti. UGT ve CCOO, Zapetero ile emeklilik yaşının yükseltilmesi ve on yılarca yıl verilen mücadeleler sonucunda işçi sınıfının kazanımlarını ipotek altına alan anlaşmayı doğrudan imzalamaları oldu.
61. Bürokrasiler, krizde ve tasarruf planlarının sorumlusu olarak AB kurumlarını suçlayarak, sanki bu planları uygulamaya sokan hükümetleri değilmiş gibi kendi ulusal hükümetlerinin düzlüğe çıkarmak için çabalayacaklar. Günden güne yenileri uygulama zemini bulan tasarruf planlarına karşı eylem çağrısı olduğunda seferberliklere güç katmıyorlar, tüm istedikleri kitlelerin kabaran öfkesini yatıştırmak için egzoz valfi olarak görev yapmak.
62. Sosyal adım altında sendikaların patronlarla devlet aygıtı arasındaki ilişkisi toplumsal yaşamda ciddi bir erozyona, taban ve liderleri arasında uçuruma neden oluyor. Daha krizin etkileri işçi sınıfının kazanımlarını ciddi biçimde vurmamışken, rutin görüşmeler ve kayıpların minimalize edilmesi uğraşıları, işçi sınıfınca hoş görülmüştü. Devlet aygıtının kontrolü elinde bulundurması işçi sınıfının bu ataletsizliği ile sağlandı. Avrupa’daki kriz ile yeni bir gerçek ile başbaşayız. Yaşam standartlarına karşı şiddetli saldırı ile eski liderlikler krizden mağdur olmaya başladı ve liderlerle taban arasındaki ilişkilerde yeni bir moment başladı. Yeniden örgütlenme, alternatif sendikaların inşa edilmesi, merkez sendika aygıtındaki bürokrasilere karşı muhalefet. Tüm bunların ortaya çıkması her şeyin kolaylaştığı anlamını taşımaz. Direnişin atomizasyonu ve güçlü politik ve sendikal bürokrasilerden dolayı hala devasa engeller var. Her ne kadar kendi içlerinde erozyon yaşansa da bu eski örgütlenmeler hala kitleleri kontrol altında tutuyor fakat işçi sınıfının ihtiyaçları ve sendika merkezlerinin pozisyonları arasındaki uçurum derinleşmeye devam ediyor. Krizin en ağır hissedildiği bu günlerde tasarruf planlarına karşı koyuş reddediliyor ve tarihsel mücadelelerle kazanılmış hakların elden gitmesi karşısında yeni anlaşmalara itiraz edilmiyor. Bu liderliklere karşı özellikle en çok sömürülen krizden en çok etkilenen göçmenler ve gençler arasında öfke gelişmeye başlıyor.
63. Tüm yükseliş dalgasına rağmen Avrupa’da bürokratik ve reformist liderler şimdiye kadar mücadele sürecini durdurma ve yolundan saptırmayı başardı. İşçi sınıfı tarihsel bir yenilgi almasa da burjuvazi hala şiddetle saldırıyor, mücadelede geriye ve ileriye doğru hareket ediliyor ama henüz sona gelinmedi. Bu hükümetlerin politik krizini derinleştiriyor, sınıfın geniş kesimlerini ve gençliği sendika bürokrasilerinden ve reformist partilerden uzaklaştırıyor. Sosyal hoşnutsuzluğa yanıt veremeyen alternatif politikalar üretemeyen krizden bir çıkış yolu bulamayan rejimlerin krizi büyüyor. Devrimci liderliğin eksikliği, kapitalizme sağlanan uyum ve seçim aldatması koşullarında ve Avrupa’nın yaydığı burjuva demokratik rejim ve hala hazırda kontrolü elinde olan sendika bürokrasilerinden dolayı açığa çıkacak bir kırılganlığı küçümsememeliyiz.
64. Eğilim, bu yüzden yeni Yunanistan’dır yeni Almanya değil. Yeni sosyal huzursuzlukların yaşanacağını görüyoruz ve bunun daha ve daha fazla şiddetli Portekiz’de “geraçao a rasca” yürüyüşü ya da İspanya 15 Mayıs hareketi gibi geleneksel liderlikleri bir kenara atacaktır. Alternatif bir çıkış olmadığından bu hareketler bu tür eğilimler içinde gelişiyor. Fakat bu süreçler sona gelmedi ve daha ve daha şiddetli olarak krizin yaratmış olduğu objektif ve geleneksel liderliklere olan güvensizlik ve kredinin tükenmesinden kaynaklı öznel nedenlerde dolayı giderek derinleşerek açığa çıkacaktır. Tüm yükselişleri ve geri çekilişleriyle bu süreç, sınıf için çatışmacı ve devrimci alternatif için yeni bir sayfa açıyor.

25 Haziran 2012 Pazartesi

10 KONGRE METİN 6 AĞUSTOS 2011 DÜNYA DURUMU ÜZERİNE TEZLER (BÖLÜM 3)


III – Görünüm: artan sosyal ve politik kutuplaşma
37. Krizin ilk evresiyle başa çıkmak için emperyalist devletler finansal sistemlerine ve büyük şirketlerine milyarlarca dolar enjekte etti. Bu müdahale ile ekonomide 2009’un son ve 2010’un ilk dönemlerinde bazı iyileşmeler sağladılar. Devasa açıklar ve mali kriz finansal sisteme devlet müdahalesini gerektirdi ve bu müdahale için ihtiyaç duyulan finansal yük, harcanan paranın geri konması için, işçi sınıfının kazanımlarına yönelik saldırılara yenilerini eklediler. Bu müdahale ihtiyacı bir sosyal savaşa, burjuvazinin işçilere yönelik saldırılarına ve ülkeler arasında finansal sisteme yönelik tartışmaları açığa çıkarıyor. Fakat bu iyileşmeler yeterli olmayacak ve ülkeler krizden çıkmayı bu şekilde başaramayacaklar.
 38. Krizin ağırlığı burjuvaziye sadece ve sadece daha şiddetli saldırıları ve sömürüde yeni bir tarihsel seviyeye ulaşacak yöntemleri uygulatıyor. Bu nedenle krizin çözümü ya burjuvazinin işçi sınıfını yenilgiye uğratma kapasitesine ya da tersinden işçi sınıfının burjuvaziyi alt edip iktidarı almasına bağlıdır. Bu nedenden ötürü biz uzun yıllara yayılan bir kriz ve mücadelelerle dolu, hala hazırda ortaya çıkan iki temel olaya, bir tarafta aşırı sağın ve yabancı düşmanlığının seçimsel süreçlerde yaşadığı yükseliş ve diğer yanda Avrupa’da ve Arap dünyasında yaşanan yükselişlerde açığa çıkan sosyal ve politik kutuplaşmaların yükseldiği bir süreç öngörüyoruz.
39. Burjuvazi işçi sınıfını bölmek için Avrupa işçi sınıfını göçmen işçilere karşı yönlendirme politikası uyguluyor. Bu politikanın sonucunda, seçim sonuçlarında yabancı düşmanı ve ırkçı partilerin önemli sonuçlar elde ettiklerine tanık oluyoruz. Yabancı düşmanı aşırı sağ, Danimarka ve Finlandiya gibi kimi Avrupa ülkelerinde üçüncü güç ve ikinci güç olmaları Fransa’da söz konusudur. İsveç’te ise ilk kez iki aşırı sağ milletvekili parlamentoya seçilmiş durumda. ABD’de aşırı sağcı, çay partisi ilk kez parlamentoda iki koltuk kazandı. Arizona yasası ve Meksikalıların ve diğer Latin kökenlilerin aleyhine yasalar aşırı sağın ve yabancı düşmanlığının gelişmesinin bu ülkedeki yansımasını gösteriyor. Bu durumu, yabancı düşmanlığı ve İslami fobiye karşı Avrupa ülkelerinde alınan yaygın önlemlerde de görebiliriz. “Tehlikeli” göçmenler, Tunus ve diğer mağrip ülkelerinden gelen göçmenlerin kıtaya gelişini engellemek için Berlusconi’nin yasaları bir başka örnektir. Bu politikalar, bu kavramları işçi sınıfına pompalayan sendika bürokratlarınca desteklenmekte ve bu durum patronların çıkarlarını sürdürmek için işçi sınıfı içinde bölünmenin açığa çıkmasına ve derinleşmesine olanak veriyor.
40.Aşırı sağ partilerin büyümesi yaşam standartlarındaki düşüşün ve kemer sıkma palanlarının sorumlusu geleneksel sağ ve sosyal demokrat partilerin yaşadığı erozyonla doğrudan ilişkilidir. Krizin varlığı ve yarattığı etkisiyle, ırkçı söyleme sahip partiler kendilerine alan buldular ve sosyal hoşnutsuzluğun sebebini işsizliği, suçu, marjinal hareketlerin sorumluluğunu göçmenlerde buluyorlar. Şimdiye kadar bu aşırı sağ güçlerin gelişimi seçimlerde yaşandı. Organize faşist grupların ortaya çıkıp lümpen kitlelerle birlikte hareket ettiğini henüz görmesek de bu durumun yaşanmayacağı anlamına da gelmemelidir.  Bu gruplara karşı askeri eylem politikasına sahip olmamız gerekir. Göçmenlere yönelik bazı saldırılar var fakat yabancı düşmanlığı hareketinin merkezinde her şeyden öte gerek sağ, gerek sosyal demokrat hükümetlerin ve sendika bürokratlarının geliştirdiği söylemler var. Bu nedenle gündemimizde artık yabancı düşmanlığına ve sınıfı bölen politikalara karşı politik savaş yürütmek var. Yapmamız gereken burjuvaziye karşı işçi sınıfının birliğini savunmaktır. Yabancı düşmanlığının bu gelişimi ve krizin bedelini ödememek için mücadele eden eylemcilere ve işçi sınıfına karşı saldırı geliştiren hükümetlerin bonapartist müdahale uygulamadaki tavrı ekonomik krizde açığa çıkan devrim ve karşı devrim arasında gelişen kutuplaşmanın en uygun ifadesidir.
41.Ancak en önemli yön, iki kutuplu yükselişin varlığını; şimdiki dünya krizine taşıdığı farklı karakteri vurgulamalıyız: güçlü bir işçi sınıfı geleneğine sahip tüm Avrupa’da ve birlik içinde hükümetlerin uyguladığı tasarruf planlarına karşı gelişen direnişlerin varlığı ve emperyalizmin etkisi altındaki stratejik bölgelerdeki Arap dünyasındaki devrim. Gerek Avrupa’da gerekse Arap dünyasında sınıfın zaferi için kolay bir yol olduğu söylenemez. Çünkü engeller güçlü ve tüm direniş ve devrimci süreçler devrimci liderliğin derin kriziyle muzdarip. Ama temel unsur Arap dünyasının işçi sınıfı ve ezilen kitleleri burjuvazi ve emperyalizme karşı büyük bir mücadelede yer alıyor oluşlarıdır.
42. Kriz ile mücadelede, ABD’deki krizin evrimini takip etmek hepimiz açısından gereklidir. ABD işçi sınıfı krizin ilk evresinde General Motors(GM)un üretimi durdurması ve ücretlerdeki kesintiler gibi önemli yenilgiler aldı. Kendi para birimi, doların dünya genelinde temel değişim kuru olmasıyla Amerika, AB’ ye göre daha fazla manevra yapma olanağına sahip ve avantajlı konumdadır. Ama özelikle eğitim ve sağlık alanında yapılan bütçedeki son kesintiler Wisconsin’de yaşanılanlar gibi önemli radikal patlamaları açığa çıkardı. ABD bütçesindeki dev mali açık ve dünya ekonomisinde yaygınlaşan daralma bu kesintilerin daha da devam edeceğini ve tasarruf planlarının ABD’nin de gündeminde olacağını,  halkın yaşam koşulları üzerinde yaratacağı olumsuz etkiyle daha fazla sosyal patlamalara ve bunların yaygınlaşmasına yol açacaktır.
43.Dünya ekonomik krizinin ve dünya devrimci durumunun sonuçları, politik istikrarsızlıklar olarak açığa çıkıyor ve krize karşı gelişen önemli seferberlikler sıklıkla ulusal, diktatörsel ya da sömürgeci baskının olduğu farklı ülkelerde açığa çıkıyor. Bu duruma Hindistan’da yaşanan genel grevleri, Mozambik’te ayaklanma ve isyanı, Nepal devrimini ve Çin ve Bangladeş’te yakın zamanda yaşanan grevleri örnek olarak verebiliriz.
44. Güçlerimizin en çok yoğunlaştığı Latin Amerika devrimci olmayan bir durumda. Biz hala kıtada uzun sürecek bir istikrarsızlık dönemi göremiyoruz. Ama aklımızdan çıkarmadığımız bir şey var; emperyalizmin ve Brezilya’da dahil Latin Amerika ülkelerindeki istikrarsızlık dünya ekonomisinin kaderine sıkı sıkıya bağlıdır. Devrimci olmayan bir durumdan bahsetsek de önemli seferberlikler ve istikrarsızlıklar belli ülkelerde yaşanmıştır. Doğal gazın paylaşılması esnasında Bolivya’da yaşanan isyan, Honduras’ta devrimci durum, halkın desteğini arkasına alan öğretmenlerin ve öğrenci velilerinin içinde yer aldığı Şili’de parasız eğitim için gençliğin yaptığı gösteriler. Bunların dışında emperyalizm hala kıtadaki yarı sömürge ülkelerde yüksek karlar elde etse de; bu karlarını yükseltmek için sömürünün seviyesini artıracak ve bu yeni çatışmaları; Arjantin’de ve Brezilya’da yapılanlar gibi yeni grevleri açığa çıkaracaktır. Bu nedenle sömürüye karşı mücadelede, doğal kaynakların talanı ve kıtanın yeniden sömürgeleştirilmesinin hız kazanmasının karşısında gerekli adım olan işçi sınıfının ikinci bağımsızlık talebi yükselen temel talep haline gelmiştir.
45. Bu arka plan çerçevesinde biz karışıklıklar, sosyal patlamalarla, devrimlerle, savaşlarla yaşanacak uzun bir istikrarsızlık dönemine hazır olmalıyız. İç savaşlar ve Libya’ya emperyalist müdahale bu istikrarsızlıklara örnektir. Tüm bu unsurlar dünya devrimci durumunu radikalleşme yoluna sürüklüyor ama yaşanacak durumların tüm dünyada aynı olacağı anlamına gelmemelidir. Adımlar farklı olacak ve Avrupa genelinde ya da Arap dünyasında mücadeleler de farklı olacaktır. Ancak bu yapısal istikrarsızlığın ve devrim ve karşı devrim arasında artan polarizasyon birinin diğerine yenmesine kadar sürecek bir çerçevede yaşanacaktır.
46. Biz burjuvazinin kısmı zaferler kazandığını görüyoruz. Bunun anlamı sınıfın bazı yenilgiler aldığıdır(birçok ülkede emeklilik yaşının yükseltilmesi) fakat bizim için zaferlerdende söz edebiliriz. Bu sonlanmış bir süreç olarak değil aslında uzun ve ağır bir savaşta kısmı muharebeler olarak görülmelidir. Burjuvazinin önerdiği önlemler hatta bazı durumlarda dayattığı politikalar krizden çıkmak için kesinlikle yeterli değildir. Kar oranlarını tekrar elde etmek için sömürüyü hangi bedele mal olursa olsun artıracaklar, buda işçi sınıfının tarihsel yenilgisi olacaktır. Bu bakış açısından hareketle var olan saldırılar daha hiçbir şeydir ama yeni gelecek saldırıların başlangıcıdır. Sonucu burjuvaziyle işçi sınıfı arasında yaşanacak uzun sürecek karşılaşma belirleyecektir.
47- Dünya durumunda açığa çıkan evrimleri ve çelişkileri ısrarla vurgulamak gereklidir. Emperyalizm tarafında yukarıda belirttiğimiz gibi Irak ve Afganistan yenilgilerinin ve yenilgilerin dünya ekonomik krizi ile birleşmesi ile bir kriz var. Krizden dolayı emperyalizm ana enstrümanı olan demokratik gericilik siyaseti ile var olan dünya durumu ile başa çıkmakta zorlanıyor. Kıtadaki popülist ve halk cepheci hükümetlerle ittifak politikası bu sürecin ifadesidir.
48. İşçi sınıfı tarafında artık Stalinizm söz konusu değil, yeterince güçlü, etkili ve var olan süreci küresel ölçekte koalisyonlarla yönetecek ve yenilgiyle tanıştıracak enternasyonalist reformist liderliklerde söz konusu değildir. Fakat devrimci liderliğinde ağır krizi ve işçi sınıfının iktidarı ele geçirmesindeki keskin berraklık ve buna olan artan ihtiyaç söz konusudur. Bu Arap devrimlerinde ve Avrupa’daki yükselişlerde ortaya çıkıyor.

23 Haziran 2012 Cumartesi

LIT-CI 10 KONGRE METİN 6 AĞUSTOS 2011 DÜNYA DURUMU ÜZERİNE TEZLER (2. BÖLÜM)


II – Emperyalizmin krizi ABD Hegomanyasını sarsmıyor.

 29. 2 Dünya savaşından sonra kurulan dünya düzeninde stalinizmin yenilgisi ve doğudaki devrimler ile bir iflas yaşandı. Kurulan yeni düzenin temel özelliği ABD’nin tek güç olarak kalması oldu fakat iki açıdan ABD önceki döneme göre daha güçsüzdür: sosyalizm adıyla kitle hareketini frenleyen stalinizm artık bu rolünü oynayamayacak, benzer şekilde işçi devletlerinin askeri aygıtı daha önceden bölgede sağladığı kontrolü artık gerçekleştiremeyecektir.
30.Bugün biz; önceki işçi devletlerinde kapitalizmin restorasyonun ardından Amerikan emperyalizmin tek kutuplu dünyasının krizini yaşıyoruz. Bush’un stratejisinin yenilgisine yol açan politikanın sonucunda kapitalist ekonominin kalbinde ortaya çıkan derin krizin ve dünya devrimci durumunun devamının bir araya gelmesinin sonucundan dolayı biz bu krizi yaşıyoruz.
31. Bush’un bonapartist saldırılarının hüküm sürmesinden kısa bir süre sonra Amerikan politikası önceki on yıllardaki uygulamasına geri döndü: hegemonyasını sürdürmek ve diyalog sağlamak adına gerekli olan demokratik gericilik siyasetine dayanmak, G20 ülkelerinde şekil bulduğu gibi emperyalizmin politikasının ana ekseni, alt merkez ülkelerin yeni rollerini oynamasını garanti altına almak oluyor. Emperyalist politikanın merkezi olan bu demokratik gericilik siyasetini uygulamak bazı durumlarda Orta Doğu da olduğu gibi sadece bonapartist politikayı uygulamak anlamına da gelmez.
32. Irak sendromu ve devasa boyutlarıyla ortaya çıkan ekonomik ve politik krizden dolayı ABD emperyalizmi aşırı eylemleri (işgal, savaş vb.)uygulamak için şimdi oldukça zayıftır. Politikasındaki bu kırılganlık kendi iç kamuoyundaki hoşnutsuzluk ve Afganistan işgalindeki kötü ününden kaynaklı olarak kararlı bir askeri eylemi yönetmekteki başarısızlıklarıyla doğrudan ilişkilidir. Ekonomik krizden dolayı ABD hükümetinin eğitim ve sağlıkta ciddi bütçe kesintilerine gitmesi kamuoyundaki hoşnutsuzluklara neden olmuştur. Ve bunla ilişkili olarak kriz nedeniyle yurt dışında yapılacak askeri maliyetleri ve politik bedelleri karşılamak ABD açısından artık daha zor. Bu nedenle yapılacak emperyalist müdahalelere genellikle ya müttefik ülkelerle ya da yarı sömürge ülkelerin ittifaklarıyla ortaklıklar aranıyor. Kullanılacak müdahale yöntemi ise yerine ve durumuna göre NATO ya da BM’dir
33.Emperyalizmin krizine rağmen, ABD’nin hegemonyası değişmeden kalmıştır. Bu hegemonyasının dayandığı nokta üstünlük olarak kullandığı pazar ilişkileridir. ABD açık ve net finansal ve askeri üstünlüğe sahiptir. Üretim açısından Çin’in biraz gerisinde olsa da unutmamamız gereken Çin’de üretim ve ihracat yapanların ABD, Japon ve Avrupalı çok uluslu şirketlerin olmasıdır. Çin’in büyümesi ve dünya ekonomisindeki rolü bağımsız olarak yaşanmıyor, daha fazla artı değer elde etmek için ana emperyalizmin kasten uyguladığı politika ile ABD’ye Çin ekonomisi daha fazla bağımlıdır. Emperyalist ülkelere karakteristik bağımlılık ile gelişme Çin gibi yeni beliren ülkelere de uygulanabilir, Çin örneği benzerinde olduğu gibi bu ülkelerin ABD’ye karşı ne bir alternatif ne de emperyalist güç olarak ortaya çıkma koşulu yoktur.
34- 2.Dünya savaşından beri emperyalist ülkeler ABD hegemonyasına boyun eğiyor. Avrupa özelinde birliğin hegemon gücü Almanya, ana pazarı Avrupa Birliği ve ikincil olarak ABD pazarı olan ihracatçı ülkedir. Bunun haricinde Avrupa, ABD ile rekabete liderlik edecek tek bir ülkeye sahip değil ve her ulusal burjuvazi kendi sermayesini ve pazarını savunur konumdadır. ABD tarafından AB’nin ekonomik teslim alımını; Yunanistan, İrlanda Portekiz gibi ülkelerin krizden kurtarılması için IMF ve AB Merkez Bankasının ortak müdahalesi açık seçik hale getiriyor. ABD’ye ihracat ile belirlenen ana pazara sahip olması ve savaşın ardından ülkenin yeniden inşasında rol oynayan yine ABD olmasıyla ilişkili olarak, şirketlerinin ve sermaye gruplarının ABD ile gerçekleştirdikleri karşılıklı bağımlılıklarından dolayı Japonya’nın bağımsız bir müdahale geliştirmesi söz konusu değil, üstüne var olan bağımsız müdahale seçenekleri ise daha başından engellenmektedir.
 35. Yukarıda bahsettiğimiz sonuçlardan dolayı emperyalizmler arasında bir çatışmanın, politik zıtlıkların olmadığı anlamı çıkarılmamalıdır. Ekonomide sürekli bir iyileşme olmadıkça krizin nasıl yönetileceği konusunda emperyalist burjuvazinin farklı kesimleri arasında anlaşmazlıklar daha da somut –akut- hale gelecektir. Anlaşmazlıklar pazarlar, hammaddelerin elde edilmesi ve doğal kaynaklar üzerinde kendine zemin bulacak ve bu alanlarda kendini üretecektir. Bölgesel çatışmalar, ticari birliklerde ve hali hazırda olan birliklerin içinde yaşandığı gibi artış eğilimindedir. AB’nin içinde bulunduğu kriz gibi durumların yaygınlaşması ilerde daha fazla yaşanacaktır. 
36. Bu bakış açısından emperyalistler arasındaki kriz daha saldırgan bir hal alma eğilimindedir ve bu durum kendisini politik ve ticari mücadelelerde göstermektedir. Fakat bu emperyalist güçler arasında bir savaşa yol açmayacaktır çünkü Amerika’nın askeri gücünün üstünlüğü ile bu durum doğrudan ilişkilidir. Bu yüzden bu çatışmalar ve çekişmeler ABD’nin küresel güç bağlamında etki alanlarında yaşanacaktır. Emperyalistler arası savaş hipotezini bir kenara bırakırsak biz savaşların farklı bir karakter taşıyacağını düşünüyoruz. Yaşanan savaşalar ya sömürge savaşları ya da iç savaşlar olacaktır. Libya’da olan çatışmaların başka ülkelerde olabileceğini düşünüyoruz.

20 Haziran 2012 Çarşamba

LIT-CI 10 KONGRE METİN 6 AĞUSTOS 2011 DÜNYA DURUMU ÜZERİNE TEZLER (1. BÖLÜM)


GİRİŞ
Biz bu metni yazarken dünya büyük bir dönüşüm sürecinden geçiyor.
Hala karışık ve toz bulutu içinde ve çok değişkenlik gösteren durumlardan geçerken gerçekliği analiz etmeye çalışan her hangi bir metin gibi bu metinde UİB-DE’nin militan tabanına ulaşırken,   sınıf mücadelelerinin yeni olayları gerçekleşecek ve burada tartıştığımız durumları zenginleştirecektir(belki de bazı başlıklarda rahatlatıcı olacaktır.)   
Her şeyden öte bu dokümanın amacı en göze çarpan konular etrafında ortaya çıkan dünya durumunun en geniş eğilimlerini analiz etmeye ve taslağını çıkarmaya çalışmaktır.   Var olan durumun boyutları ve karışıklığından dolayı bu dokümanın tamamlanmamış olması gerekiyor.
Son olarak sınıf mücadelesinin içinde bulunduğu süreç, politik yapıların ve sendikaların bu süreçlere geliştirdikleri yanıtları dünya genelinde bir teste tabi tutuyor. Bundan dolayıdır ki bu metnin haricinde, sınıf mücadelesinin temel olaylarına yanıt veren ve dışımızda kalan burjuva ve reformist eğilimlerin pozisyonlarının karşısında yer alan merkezi bir rehber olarak UIB-DE’den bir program oluşturmasını bekliyoruz.
Ne bu metin nede daha sonra gönderilecek manifesto sınıf mücadelesinin farklı farklı ülkelerindeki özel durumlara verilmesi gereken yanıtları ortadan kaldırmaz. Partilerimiz ulusal ölçekte kendi ülkeleri için oluşturacakları görevleri belirleyecek özel programları için çalışmalıdır.

1.      Devrimci evre ve durumun işareti hakkında.
1.1943 yılında Nazı faşizmin yenilmesiyle başlayan sınıf mücadelesinin üçüncü evresi, gezegenin üçte birinde burjuvaziyi mülksüzleştiren ve birçok sömürgenin bağımsızlığını kazandığı devrimci bir evreydi. Bu evre devasa devrimci yükselişlerin izini bıraktığı dönem olsa bile Nazi faşizminin yenilmesinde büyük role sahip uluslararası proletaryanın liderliği durumunda olan Stalinizmin görece güçlülüğü ile de büyük tezat gösteriyordu. Sonuçta, savaş sonrası devrimler olarak ortaya çıkan yeni işçi devletleri bürokratik olarak doğdu. Stalinizm oynadığı rol ile uluslararası işçi sınıfının çok önemli yenilgisiyle bu evrenin sonuçlanmasına neden oldu: önceki işçi devletlerinde kapitalizmin restorasyonu. Bu durum burjuvaziye gezegenin üçte birinde kaybettiği kontrolü geri almasına izin verdi, özelliklede iktidarın II. Dünya Savaşından çok önce ele geçirildiği SSCB’de.
2. İşçi devletlerinin sonu yeni evrenin nesnel unsurudur. İktidarın 1917’de Rusya’da ele geçirilmesini takip eden bu evreyle restorasyon ardından gelişen evre arasındaki fark açıktır. İktidarın işçi sınıfı tarafından ele geçirilmesi, sosyalizm yada işçi devletleri artık öncülerde dahil olmak üzere kitlelerce hayalî bir strateji olarak görülüyor.(nesnel gerçekliğe referans yapılmadan)
3. SSCB de gerçekleşen restorasyon en önemli yenilgidir ama işçi sınıfının tarihsel yenilgisi değildir çünkü restorasyondan sadece bir kaç yıl sonra kitleler restorasyonu uygulayan ve yaygınlaştıran diktatörsel rejimleri yenilgiye uğrattı ve devirdi. Dünya stalinist eğilimi etkisi her ülkeden ülkeye farklılık gösterse de hiç bir yerde eski gücünü tekrar kazanamayarak tarihsel krizinin içine çöktü. Doğu Avrupa devrimleri bu rejimleri devirdi, kitleleri yenilgiye uğratan Çin’de olduğu gibi komünist partiler değildi ve bu dönem dördüncü evreyi başlattı.
4. Bir dünya eğilimi olarak stalinizm, dünya sosyalist devriminin önünde doğrudan ve güçlü bir engel haline gelse de 3. evrede sınıf işbirlikleri ve emperyalizm ile bir arada yaşama siyaseti ile de olsa işçilerin devrimci zaferlerine liderlik etti. Fakat yinede 3 evrede stalinizm somut bir engel değil ama görece engellerden biri sayılabilir ve yaşadığı kriz erkenden ortaya çıkmıştı. Macar devrimi günleri (1956) ve Prag baharında (1968) yaşananlar bu durumun sadece bir çift örneğidir. Birçok ülkede troçkizmin gelişmesi ve ağırlık kazanması, bu durumun bir başka yansımasıydı. Özellikle 1952 Bolivya devriminde troçkistlerin durumu, Mayıs 1968 de Fransa’da troçkizmin gelişmesi ve hatta özelde Arjantin’de MAS’ın inşası ve genelde Latin Amerika’da eğilimimizin gelişmesidir. Stalinizmin krizinin 3. evrenin erken dönemlerinde başlaması gerçeğine rağmen doğudaki devrimler dünya sosyalist devrim partisinin inşası önünde ana engel oldular. Stalinizmin düşüşü Sovyet bürokrasisi tarafından kontrolü sağlanamayan yeni bir politik sürecin aciliyetini derinleştiren bir adım oldu. Söylemek istediğimiz bu evrenin önceki evreden devrimci liderlik krizinin üstünden gelmek için daha iyi şartlar sunduğudur.

5.Dördüncü evre tek parti rejimlerini deviren özet devrimci durumların ortaya çıktığı doğu(Avrupa) devrimleri ile başlar. Stalinizmin devrildiği tarihi bir zafer olmasına rağmen, stalinist rejimleri ortadan kaldıran bu Doğu Avrupa devrimleri kitlelerin gücüne rağmen büyük çelişkisini sürdürdü, ilerici liderlikleri ortaya çıkaramadı, aksine bu süreç emperyalizm ve restorasyon yanlısı liderlerce yönetildi. Restorasyonu takip eden ekonomik büyüme ile desteklenmiş burjuvaziye, sosyalizme karşı saldırıya geçiş ve kapitalizmin üstünlüğüne yönelik ideolojik propaganda gerçekleştirmesine olanak sağladı. Avrupa’nın doğusunda yaşanan olaylar ve emperyalist karşı saldırı sonucunda sınıf örgütlüklerinin liderlikleri düşünüldüğünde solu etkileyen bir oportünist dalga başladı. Bu dalgaya teslim olan birçok komünist parti sosyal demokrasiye ve reformizme doğru bir dönüşüme uğradı. Birçok troçkist akımda bu durumdan kendine düşen payı aldı.   
6. Stalinizmin çöküşü devrimci partilerin inşası önündeki engellerin kalktığı anlamına gelmedi ve devrimci liderliğin inşasının gerçekleşmişine yönelik kolaycı bir anlayışa da sahip değildik. Ulusal ve uluslararası olarak, yeni aygıtlar ve eğilimler ortaya çıktı ve şimdi bile bizi etkiliyor. Onlar bizim güçlerimize göre üstün ve büyümemizin önünde engel oluşturuyor. Bu eğilimler Castro-Chavizm gibi burjuva yahut İslami köktendincilik ya da antikapitalist partiler gibi reformistler olabilir. Bu eğilimler stalinizmden daha zayıf ve hafif olmasına rağmen devrimci önderlik krizinin üstünden gelmek için yenilmesi gereken yolumuz üzerindeki önemli engellerdir. Bu nedenle şimdi biz yeni bir evreden dördüncü evreden bahsediyoruz. Hiç bir kitlesel devrimci eğilimin ortaya çıkmadığı üstelik aksinin olduğu: görece olarak burjuva ve reformist eğilimlerin güçlendiği. İşte bu nedenle bu dönemi oportünist dalga olarak adlandırmanın en iyi ifade olduğunu söylüyoruz. Şimdi İçinde olduğumuz durum; dünya ekonomik krizi ile birlikte, Arap devrimleri ve Avrupa’da ki yükseliş öncüye deneyim kazanması için olanak sağlıyor ve bazı durumlarda bu eğilimlerin tutumları bir kez daha devrimciler için yeni alanlar açıyor.
7 –Emperyalist karşı saldırı dalgası ve 90’lı yıllarda restorasyonun gerçekleşmesiyle gelen yenilginin hakim olan olumsuz etkisi bu dönemi belirleyen unsurlardır. Emperyalizmin karşı saldırısı, 3 evrede gerçekleşen kapitalist restorasyonun neden olduğu nesnel etkilere dayandı: önceki işçi devletlerinden elde edilen artı değer üreten kitlelerin doğrudan öncekilerine eklenmesi, yeniden sömürgeleştirme saldırısı, neo-liberalizmin dünya genelindeki uygulamalarına pazarların açılması. SSCB’de kapitalizmin restorasyonu ve daha önceden başlayan bir süreç olarak Çin’deki kapitalist dönüşümün hızlanması ile bu iki ülkenin birlikte dünya genelindeki neo-liberal reformları uygulaması kar oranlarının yeniden düzenlenmesini mümkün kıldı. Bu kar oranları -her ne kadar savaş sonrası dönemdeki gelişme seviyesine ulaşmasa da- emperyalist merkezlerdeki tüm önemli dünya pazarlarında yankı uyandıran, doksanlı yılların sonuna kadar süren ekonomik büyüme için zemin oluşturdu.  Neredeyse bütün bir on yıl süren ve oportunist dalgayı üreten bu gerici dönemi besleyen ekonomik gelişme dönemiydi.
8 –1999-2000 den itibaren iki merkezi faktörün bir araya gelmesiyle, yeni bir dünya devrimci durumu başladı. Bir yanda emperyalist ülkelerde baş gösteren önemli ekonomik kriz, diğer yanda iki politik merkezdeki kitle hareketlerinin yükselişindeki patlama: 2. Filistin intifadasının başlamasıyla orta doğudaki yükselişle birlikte emperyalizm yanlısı burjuva demokrasilerine karşı Latin Amerika’daki devrimler. Uluslararası İşçi Birliğinin 8. kongresindeki dünya durumunda biz bu süreci şöyle tarif etmiştik:  emperyalizmin krizi ve onun karşıdevrimci liderliğinin arkasında öyle bir durum var ki bu süreç iç savaşları ve gezegenin bir kaç bölgesinde devrimci krizleri açığa çıkaracak ama devrimci önderliğin yokluğunda hiçbiri zafere ulaşmayacak. Dünya sosyalist forumlarının ve antikapitalist partilerin ortaya çıkışı stalinizmin çöküşünden kaynaklanan çarpık süreçlerin tezahürüdür fakat 2000 yılındaki devrimci durumda bu gibi hareketler yeni biçimler kazanmıştır.
9-Afganistan ve Irak işgalinde bonapartist müdahale ile yeniden sömürgeleştirme saldırısı ve Bush’un tek taraflı serbest ticari anlaşması kitle hareketinin yükselişinin bu yeni döneminde emperyalizmin yanıtı oldu. Dördüncü evrenin devrimci karakterini sonlandırmayı amaçlayan bu karşı saldırı önemli başarılar elde etti.11 Eylül saldırılarının ardından gerçekleşen Afganistan işgali savaşa bağlı ekonomiyi canlandırdı ve 2001 yılındaki krizi 6 yıllık uzun ekonomik büyümeyle aşmaya imkan sağlayan bölgenin yeniden sömürgeleştirmesinin önünü açtı. Katliamlara mal olan Irak işgali,  işgal öncesi gelişen savaş karşıtı gösteriler sonlandırılarak Ortadoğu’da yeni gelişecek durumlar için emperyalizm için bir üs oldu. Bu iki etmen ile Ortadoğu’da gelişen süreç bir anlık geri çekildi. Fakat bu geri çekiliş Bush yani ABD emperyalizmin politik ve askeri stratejisini yenilgiye uğratan(Vietnam sonrası ikinci) Irak’lı kitlelerin kahramanca mücadeleleri ile aşıldı. Diğer tarafta Latin Amerika’da halkçı hükümetlerin ortak eylemi ve kendine özgü bonapartist hükümetlerin iktidarları dönemindeki ekonominin yoluna girmesi sonucunda kıta genelinde 2000 yılların başında açığa çıkan devrimci rüzgârların geri çekilişine zemin hazırladı ve kıtada devrimci durumdan devrimci olamayan duruma doğru bir geri çekiliş yaşandı.
10. Dünya durumunda; emperyalizmin kalbine Vietnam sendromunu tekrar taşıyan ve şimdi Irak sendromu olarak tariflenen, Irak ve Afganistan işgaline karşı bu ülkelerde gelişen direnişten dolayı emperyalizmin yenilgisi, Lübnan ve Gazze’de İsrail’in ve NAFTA projesinin yenilgisi öncelikliydi. Emperyalist karşı saldırının yenilgisi şimdi 2001 krizinden daha kötü etkileri olan dünya ekonomik krizinin baş göstermesi, bazı ana ülkelerdeki politik ve ekonomik krizler ve Arap devrimleri ile Ortadoğu’da yükseliş ve Avrupa’daki işçi ve halkçı yükselişlerle birleşti.
11.Tarihsel ağırlığından dolayı 1929 krizini referans alırsak 2008 yılında başlayan emperyalist ülkeler merkezli dünya ekonomik krizi 2000-01 yıllarındaki krizden daha ağır ve daha baskın. Aynı zamanda dünya üzerinde en önemli geleneğe sahip ve emperyalist merkezlerde yer alan Avrupa işçi sınıfının eş zamanlı yaygın direnişine kapı açtı. Diğer taraftan şimdiye kadar Irak’ ta bir devrimci duruma sahiptik ve bölgesel düzeyde düşünürsek tüm Arap ülkelerinde devrimci gelişmelere kapı açacak ileriye doğru bir adım söz konusudur. Bu yüzden, şimdi, sınıf mücadelesinin ilerlemiş kutupları mevcut. Bu unsurların bileşimi, dünya devrimci durumunu derinleştiriyor ve burjuvazinin karşı saldırıları ile üzeri örtülen 90’lı yıllardaki reaksiyoner dönemde önem kazanan dördüncü evrenin olumlu unsurlar için oda(yer) açıyor. Bu nedenle şimdiki durum devrimcilere yeni mücadele alanları açıyor.
12.Derin dünya ekonomik krizi 2000 yılında başladı. Merkez üssü ABD ve geri kalan emperyalist ülkelerin olduğu bu kriz, kapitalizmin küresel krizidir. İlk açığa çıkan patlamanın finans sisteminde yaşanmasına rağmen bu basit bir finans krizi değildir.  otomobil endüstrisi ve önceki on yıllarda görülmeyen spekülatif inşaat sanayisindeki aşırı büyüme örneklerinde olduğu gibi aşırı üretim ile birlikte düşünüldüğünde emperyalist aşamadaki kapitalist sistemin temel çelişkilerinden ortaya çıkan yapısal krizdir. En azından 70 yıldır varlığını sürdüren spekülatif kapitalist seviyenin en üst aşamada oluşu, ülkelerin finansal sistemindeki aşırı borçlanma ile birlikte döngüsel aşırı üretim krizi ile birlikte düşünüldüğünde, bu kriz sadece 1929 krizi ile kıyaslanabilir. Önceki krizlerinden kaçınmak için emperyalist devletlerin uyguladığı mali politikalar emperyalistlerin bu krize verecekleri yanıtı ve mali yapılarını göreceli olarak zayıflattı. 90’larda ve 2000 yılarında bölgesel krizler ve 2001 yılındaki ekonomideki daralmanın üstesinden gelen emperyalist devletler şimdilerde borçlar bakımından tehlike altındalar. Bush’un politik yenilgisi kesin bir darbe oldu ve emperyalizm krizden çıkmak için çabuk davranmadı ve gereken müdahale planından ve otoriteden yoksundu. Sonucunda krize verdiği yanıt deneme yanılma oldu. Bu yüzden içinden geçtiğimiz kriz 20. yy ikinci yarısında görülen önceki krizlerden farklılık gösteriyor ve ancak 1929 krizi ile karşılaştırılabilir.
13. Kapitalizmin restorasyonu ve 90’lı yıllardaki yeniden sömürgeleştirme saldırısı sonucunda ortaya çıkan yeni uluslararası iş bölümü, dünya ekonomisinin büyümesi ve önceki yıllardaki birikimini sürdürebilmesi için kullanacağı sağlam zemin oldu. 2000-01 krizi Bush’un Irak işgali ve Ortadoğu ve Latin Amerika’nın petrol geliri olan ülkelerinin doğrudan kontrolü anlamına gelen” yeni Amerikan çağı” politikasıyla çözüldü. Ekonomik finansal ve askeri genişleme kapsamında halklara Bonapartist müdahaleler ve yeniden sömürgeleştirme(teröre karşı savaş ve ekonomik birlikler nafta) ilişkili olarak yeni ekonomik büyümeyi sağlayacak gelire ulaşmak ve krizin etkilerini azaltmak kaçınılmaz olarak mümkün oldu ve 2000 krizi aşıldı. Yakın zamanlarda eşi görülmemiş sömürü ve yağma anlamına gelen Bush’un “yeni Amerikan projesinin” yenilgisi yeni ciddi bir krize kapı açmıştır çünkü artık dünyanın yeni alanları önceki gibi sömürülemeyecek ve aşırı sömürüye karşı kitlerin direnişi artık söz konusudur.
14. Ne kadar maliyetli olursa olsun ve ödeme dengesinde bozukluklara yol açsa da emperyalist devletlerin finansal sistemlerini ve önemli şirketlerini kurtarmak için yaptığı müdahaleler bu krizin en önemli özelliklerinden biri olarak ortaya çıktı. İlk başta dünya ekonomisindeki daralmanın aşılmasına imkan veren1929 yılındaki krize benzer şekilde bu devlet müdahalesi gündemde ilk olarak yerini alsa da uygulanmaya konulması noktasında çekinceler vardı.
15.Devlet müdahalesinin söz konusu olduğu durumlarda, birçok ülke birikmiş üretim fazlasını eski haline çevirecek finansal yapıdan uzak ve böylece krizi oluşturan çelişkiler çözülmeden mevcut halde yüzeye çıkıyor ve hatta daha da derinleşiyor.  Emperyalist ülkelerin dev mali açıkları bu durumun en önemli ifadesidir. ABD’de burjuvazi işçi sınıfına yönelik acımasız saldırı politikalarını devreye soktu ve General Motors örneğinde olduğu gibi büyük şirketleri yeniden yapılandırdı ve bu süreç ekonominin görece iyileşmesine olanak verdi. Avrupa’da ilk yapılan işçi sınıfının haklarına göz dikmek oldu ve buda ekonomik daralmadan çıkmak için yeterli olmadı fakat Almanya bu süreçte önemli bir iyileşme başarısı gösterdi. Her iki durumda da burjuvazi kendisine yük olan şirketleri kapatma sürecini yönetemedi.
16.Kriz yarı sömürge ülkeleri de etkiledi ve bu ülkelerin durumu da uluslararası iş bölümü çerçevesinde yorumlanmalıdır. Bu iş bölümünde çok uluslu şirketlerin üretim yeri Çin’de yoğunlaşmaktadır. Çin dünya fabrikasına dönmüştür ve çok uluslu şirketlerin ucuz mallarının ihracat platformudur. Bu ülkeler farklı şekillerde emperyalist ekonomilerce kriz havuzunun içine sürüklenmiştir. Örneğin Çin ekonomisi yüzde 11’lik büyümeden yüzde 6’ya gerilemiş ve sonrasında her türlü konut ve altyapı yatırımları ve fonları devlet garantisi altına alınarak yüzde onluk bir büyüme sağlanmıştır. Daha az bir düşüş ve 2010 yılında büyümeye dönüş ile ülke ekonomileri doğrudan Çin’e bağlı ülke ekonomileri (brezilya ve belli başlı Latin Amerika ülkeleri) keskin düşüşlerden paylarını aldılar ve Çin ekonomisindeki iyileşme ile de ekonomilerinde görece hızlı bir iyileşme sağladılar.
17.Krizin bu yeni momenti şimdilerde gelişmekte olan ülkeler diye adlandırılan ülkeler de dahil olmak üzere (ilk aşamada krizin ilk günlerinde krizden daha az etkilenen) kriz sonucunda oluşan enflasyon ve özelde gıda fiyatlarındaki artış kapsamında yarı sömürge ülkeleri daha fazla etkileyebilir. Şu anda enflasyonda yükseliş yaşanıyor ve enflasyondaki artış Arap devrimleri sonucunda yaşanan petrol fiyatlarındaki artış ile daha da yükseliyor. Enflasyon, uluslararası mali sermayenin krizin bedelini işçilerin ve yoksul halk kitlelerinin üzerine yıkmasının bir başka yoludur.
18.Bugünün ekonomisinin merkezi yönlerinden biri uluslararası iş bölümü ve Çin ve ABD’nin arasındaki bağımlılıkta en iyi ifadesini bulan, sermayenin uluslararasılaşmasıdır.  Uluslararası ekonomi ile ulusal devletlerin varlığı arasındaki çelişkiden dolayı bugün krizden kurtulma umutları oldukça sınırlıdır. Bu durum farklı burjuva gruplar arasında krizin yükünün kimin üzerine yıkılacağı ve politik sonuçları kim karşılayacak tartışmasını gündeme getiriyor. ABD dünya pazarına kendi para birimi doları yayarak gücünü kullanıyor bu sayede diğer para birimleri devalüe oluyor, dolar karşısında değer kaybeden ülke ekonomileri Amerika’nın ihracatına yarıyor ve ülkedeki üretimi hareketlendiriyor. Uygulanan bu politika çatışmaları ve sürtüşmeleri artırıyor. Her ne kadar bazı önlemler alınmasına rağmen krizi dengelemek için sermayenin uluslararasılaşması ve emperyalist merkezlerin krizden daha fazla etkilenmesi sonucunda Çin ve Brezilya gibi ülkelerin sahip olduğu kaynaklara göz çevriliyor.
19.Çin’in kaderi (ve Çin ekonomisine bağlı ülkelerin) büyük ölçüde uluslararası iş bölümü çerçevesinde ABD’nin politikaları sonucunda belirlenecektir. Ancak diğer faktörler bu politikanın krize karşı koyup koyamayacağı ile belirlenecek. İlk önce ekonomik faktörden bahsetmek gerek. Çin’de önemli ekonomik çelişkiler birikmiş durumdadır. Çin hükümetinin krizin ilk evresinde ortaya çıkan ekonomideki düşme eğrisini tersine çevirmek için uyguladığı politikalar sonucunda yükselen kapasite kullanmama oranları ve spekülatif şişme,  ortaya çıkmıştır. Eğer spekülatif şişme(balon) patlarsa dünya ekonomisini düzensizleştirecek önemli sonuçları ortaya çıkaracaktır.
20.Yinede Çin’in uluslararası iş bölümündeki yerini belirleyecek en önemli unsur Çin işçi sınıfının ülke içindeki mücadelesinin evrimi olacaktır. Emeğin uluslararası iş bölümünde Çinin rolü, Çin komünist partisi ile uygun gördüğü oldukça düşük ücretlere dayanıyor. Eğer parti diktatörlüğüne ve vahşi sömürüye karşı büyük seferberlikler açığa çıkarsa -Arap devrimlerinde olduğu gibi benzer süreçler-  Çin modelini ve sonucunda dünya ekonomisini tehlikeye atacaktır.
21. Ülkeler ve uluslararası sınırları arasındaki çelişkilerden kaynaklanan tartışma en keskin biçimde Avrupa Birliğinde yaşanıyor. AB içinde emperyalizmin kurallarını empoze eden hegemonyası ile Almanya zayıf ülkelerin krizden nasıl çıkacağını belirliyor. Yunanistan üzerine yapılan son tartışma bunun en net ifadesidir. Yaşananlar Almanya ile Portekiz, İrlanda, İtalya, Yunanistan ve İspanya (PİİGS) arsında. Ana emperyalist Fransa ve Almanya krizin bedelini kimin ödeyeceği ve hangi burjuva sektörlerin kaybedenler arasında olacağı yolu belirliyor.
22.Şimdiye kadar Almanya krizin sarsıntılarından uzak kalmayı başardı ve bedelini diğer Avrupalı partnerlerine ödeterek ekonomik iyileşmesini sürdürdü ve Avrupalı ortaklarından verdiği reçeteleri uygulamalarını talep ediyor. Fakat bu AB’nin krizini şiddetlendiriyor ve derinleştiriyor. PİİGS olarak adlandırılan ülkeler daha fazla kırılgan borç yapısı ile krizden kurtulamayacaklar. Bu ülkelerin borçları artarak büyümesini sürdürüyor ve ekonomilerinde ki daralmanın üstesinden gelebileceklerine yönelik bir işaret yok. Borç krizi Avrupa’nın çevresinden çıkıp ciddi bir tehdit olarak Euro bölgesinin İspanya ve İtalya gibi ağırlıklı ekonomilerine sahip ülkelerin kapısını çalıyor. Bu ülke ekonomilerinin büyüklüğünden (İtalya Euro bölgesinin üçüncü ekonomisi)dolayı güçlü Avrupa ekonomilerine krizin etkisi ulaşmadan gerekli müdahale planlarının yapılması ihtimali beliriyor. Aksi takdirde Euro bölgesinin para birimi Euro’nu çöküşünü ve birliğin krizini açığa çıkaracaktır.
23. İlk krizden ve kurtarma planlarının uygulanmasından bir yıl sonra borcun yeniden yapılandırılması tartışılırken Yunanistan’ın Euro bölgesi dışına çıkarılması düşüncesine sahip ve hala hazırda da bunu ifade eden burjuva kesimler var. Aynı süreç ileride Portekiz ve ilk kurtarma palanın uygulayan İrlanda içinde yaşanabilir. Bu durum bu ülkelerde politik krizleri açığa çıkaracak ve krizin teğet geçtiği düşünüldüğü ülkelerin burjuva kesimler arasında çatışmaya ve sürtüşmeye neden olacaktır. Ortak para birimini paylaşan Portekiz, Yunanistan, Fransa, Almanya gibi ülkelerin ekonomilerindeki, halklarının yaşam koşullarındaki farklılıklar düşünüldüğünde;  birlik içindeki ülkeler arasındaki çelişkiler daha da açığa çıkıyor. Bu durumun kısaca özeti eğer Yunanistan borçlarını ödeyemezse bundan doğrudan etkilenecek Fransız ve Alman bankaları ve ekonomilerinin olmasıdır. Bu mali delikleri onarmak için burjuvazi işçi sınıfına yönelik saldırıları yürürlüğe koyuyor fakat işçi sınıfının geliştirdiği direnişten dolayı kesin bir çözüm elde edemiyor ve şimdi ekonomide yeni bir daralama yaşanıyor.
24.Avrupa birliği merkez bankası ve IMF’nin bu ülkelerdeki krize ortak müdahalesinin anlamı dışarıda alınan önlem paketlerini bu ülkelere dikte ettirmektir. AMB ve IMF’den alınan kredileri geri ödeyebilmeleri için bu ülkeler daha fazla sömürülüyor ve artık Euro bölgesinde bağımsız değiller. Bu ülkelerin merkezi Avrupa ülkelerine olan bağlılıkları krizle başlayan bir süreç değildir, ama kriz dönemlerinde bu bağımlılık derinleşmektedir ve emperyalist düzen açısından bu ülkelerin karakterlerinde bir gerileme olasılığı vardır.
25.Fakat ciddi politik krizlerden muzdarip olan sadece Avrupa değildir. Ülkenin ekonomik krizden korunabilmesi için borçlanma seviyesinin yükseltilmesi için ulaşılan mutabakattan önce ABD’de ki demokrat parti ve cumhuriyetçi parti arasındaki son kriz, krizin çatlaklarının ne kadar derin olduğunun ve var olan krizin nasıl çözüleceği konusunda düğümlenen tartışmanın en iyi göstergesidir. Aynı zamanda ekonomik ve politik krizler birbirinin üzerinden gelişir ve burjuvazi ve sermaye için tehlikesini artırarak daha da derinleşir.
26.Ekonomik krizin ana özelliği yeni bir daralma için tüm unsurların bir araya gelmiş olmasıdır. Krizin ilk evresinde emperyalizm para harcamayı tercih etmedi yani aşırı üretim krizini çözmek için ilk başlarda önlem almadı ve aynı süre zarfı içinde Çin ve ABD arasındaki ticaret ilişkisi oturmuş hale geldi. Sonuçta sadece şirketler ve bankaların iflasın eşiğinde olmadığının aynı azmanda ab üyesi ülkelerdede sorunların açığa çıktığı eşiği gördük. Krizin ilk aşamasında krizden kurtulmak için uygulanan motorun- finansal sisteme devlet müdahalesi- yakıtı bitti. Örneğin Abd tarafından finansal sisteme ve şirketlere yapılan yardımlara rağmen ülkedeki kriz sonlandırılmadı.
27.Kim krizin bedelini ödeyecek, kim kaybedecek ve üstünlük kimde olacak sorusunu akılara taşıyan Abd ve ab deki politik kriz doğrudan ekonomideki durgunluk ve yavaşlama ile ilgilidir. Bu iki emperyalist merkezdeki politik krizler ekonomik krizi derinleştiriyor ve güçlendiriyor. Dünya ekonomisindeki yeni durgunluk beklentisi ilk ekonomik daralmadan farklı olarak sınıf mücadelesi ile karşılanmaktadır: bir tarafta avrupada kitlesel seferberlikler ve arap devrimleri,  Öte yandan ülkelerin borçlanması devam ediyor ve bu durum bu yeni durgunluk döneminde daha şiddetli patlamaları açığa çıkaracaktır.
28.Bir bütün olarak kriz ve vurgulanan ekonomik ve politik unsurlar dünya ekonomisinde özelikle merkez ülke ekonomilerinde uzun düşüş evresine işaret ediyor. Şu an ekonomide iyileşmenin yaşanabileceği dönemde olabiliriz fakat kırılgan ve düşüş periyodundan geçeceğiz ve bir bütün olarak dünya ekonomisinde düşüş dinamikleri mevcut ve uzun dönemde aşırı üretim ve kar oranlarında iyileşme sağlanamayacak. Çinin tüm önemine ve gelişmiş ülkelerin krizin ikinci evresinde krize tampon olma çabalarına rağmen bu ülkelerin dünya ekonomisini yoluna sokacak dinamikleri yoktur.