VI – Kitle hareketinin yeniden
örgütlenmesi ve önemli fırsatların yeşermesi
75.
Yeniden örgütlenmenin görünümü dördüncü evrenin devrimci karakterinin arka
planında iki çelişkili unsurun birbiriyle mücadelesiyle belirleniyor. Bir yanda
işçi devletlerinde kapitalizmin restorasyonunun sonuçları diğer yanda
stalinizmin çöküşü ve yeniden örgütlenme için yeni süreçlere bıraktığı geniş
bir alan. Fakat bu olumlu ve olumsuz iki süreç önemli sınırlılıklar içerse de,
olumlu değişiklerin yaşandığı güncel devrimci durum ve ezilen kitlelerin
bilincinde olumlu değişiklikler için statik olarak kabul edilmemelidir.
76.
Ekonomik kriz ve özelikle en sömürülen kesimlere göçmenlere, gençliğe,
kadınlara, Afro-Amerikalılara işçi sınıfına yaşattığı ağır sonuçları
kapitalizmin en kusursuz sistem, insanlığa en iyi yaşam koşullarını sunan
sistem olduğuna yönelik emperyalizmin ideolojik saldırısıyla çelişiyor. Bu
emperyalist kampanya 90’lı yıllarda yaşanan restorasyonun neden olduğu ekonomik
büyüme dönemine dayanıyor. İşte bu nedenle bu kriz kitlelerin bilincine sert
çarptı, kriz milyonlarca işçi için; yoksulluk
ve yıkım getiren vahşi
kapitalist sistemin gerçek çelişkilerini ortaya koyuyor. Diğer yandan
Arap devrimleri bir kez daha devrimi gündeme taşıdı ve devrimin geçmişte kalan
ve yaşanması olanaksız bir şey olduğu yönündeki söylemlere son vererek
kitlelerin gücüyle iktidarın el değiştirebileceğini görünür kıldı. Bu kriz
dönemi kapitalizme tek alternatif sosyalizm için yolları açtı. Şimdiye kadar
işçiler arasındaki reformist ve bürokratik liderliklerin arabuluculuğuna rağmen
kapitalizme olan güvensizlik, politik partilere güvensizlik, devrimci önderliğin
krizi, işçi devletlerinin yokluğu ve sosyalizm için hiç bir referans noktası
olmamasına rağmen sosyalizm gerçek alternatiftir.
77.
Tanık olduğumuz tarihsel olaylar sendikal ve politik görünümde derin
değişikliklere neden oluyor. Farklı eğilimlerin pozisyonları sınıf
mücadelesinin içine girdiği büyük süreçlerde test ediliyor ve bu kitlelerin
deneyimlerinde liderlerine güven yada yeni saflaşmalara olanak veriyor.
78.
Yeniden
örgütlenme için en büyük adımlar sendikalar sürecinde atılıyor. Hükümetlerin ve işverenlerin saldırılarına karşı çeşitli bürokrasilerin
ikiyüzlülüğü kitlelerde ve özelde öncü kesimlerde bu liderlerin
politikalarını teste tabi tutuyor ve bu bürokratların karakterlerini ve kendi
mücadele isteklerinin ifade edilmesini kolaylaştırıyor. Ama ortaya çıkan öncüde
sınıfın bağımsızlığı fikri pek doyurucu olmuyor. Sıklıkla mücadeleci sınıf
alternatifinin yokluğunda bürokratik liderlerin tecrübesi yeni örgütlerin
gelişmesini ortaya çıkmasını sağlamıyor ve güçlerin kendileri için uygun
örgütlenmeleri yaratması için alan açıyor. İspanya’da sembolik bir durum
yaşadık: CCOO ve UGT konfederasyonlarının ihaneti. İmzalan sosyal diyalog
anlaşmasına karşı CCOO’da örgütlenmiş garson ve satış görevlileri işçilerinin
örgütlü olduğu sendikal yapı hemen bu sürece itiraz etti ve “bizim adımıza değil” diye kampanya yürüterek
yeni bir örgütlenme deneyimi başlattı. Fakat ABD’de ise General Motors süreci
tam aksi gelişti. Büyük bir ihanete uğramalarına rağmen işçilerce hiçbir
örgütlü alternatif mücadele yaratılması sürecine girilmedi.
79.
Yeniden örgütlenme
biçimleri politik arenada da yaşanıyor. Öncünün büyük burjuva ve reformist
partilerden edindiği deneyim yeni devrimci örgütlerin ortaya çıkması için
diyalog zemini açıyor. İlk süreç olumsuz bir süreçten olumlu bir yönelime
geçerek oldu. Yani mevcut örgütlenmelerden uzaklaşmalar gerçekleşti. Bu önemli
militanın yeni referans noktaları aramasına yol açtı ve bizim inşamız için
önemli bir mihenk taşıyor.
80.
Arap devrimi ile burjuva eğilimlerden biri olan; bölgede emperyalizmle çatışmasından
dolayı Orta Doğuda ağırlık kazanan burjuva milliyetçi eğilimler teste tabi
tutuldu. Devrimin başında Hamas, Hizbullah, Müslüman Kardeşler gibi islimi
liderlikler doğrudan ve dolaylı olarak kendi ve komşu ülkelerin diktatörlerini
savunup dayanışma gösterilerini bastırdılar. Bu durum Mısır ve Filistin
gençliğinin bu liderliklerden kopuşunu ya da en azından onlara karşı bir
güvensizliği başlattı.
81.
Geçen yüzyılın ilk başlarından beri emperyalizme karşı mücadelede Latin Amerika’da
referans olarak kabul edilen ve 21. yy. sosyalizmi uygulayan Bir diğer burjuva
eğilim Castro- Chavizm bazı erozyon işaretleri göstermeye başladı. Arap devrimi
ile diktatörlükleri yıkmak için sokağa çıkan ulusa karşı kana susamış
diktatörlükleri destekleyerek gerçek doğalarına geri döndüler. Bu yaklaşımları Arap
halkının nazarında ve dünyanın geri kalanında bu eğilime olan güveni
aşındırıyor ve bu yaklaşıma karşı mesafe konulmasına yol açıyor. Chavez’in Kolombiya
devlet başkanı Santos ile yakınlaşmasından ve bu yakınlaşma ile emperyalizmin
politikalarına artan teslimiyetten daha başka ne olabilir ki. Bu teslimiyet son
zamanda daha açığa çıktı; FARC üyelerinin teslimi ve Honduras’ta Pofrio Lobo
ile vardığı uzlaşma. Tüm bu uygulamaları Chavez’in takipçileri arasında krize
neden oluyor. Benzer şekilde Castro kardeşlerin Kübalı işçilere acımasız
saldırıları, Küba’da anti castroist muhalefeti ortaya çıkarıyor ve
kitleselleşiyor.(milyonlarca işçinin işten çıkarılması)
82.
Büyük reformist hareketlerin uzun süreli gelişimi ve ağırlık kazanması doğrudan
burjuvazinin bazı reformları gerçekleştirmek için sahip olduğu ekonomik gelişme
dönemlerin varlığıyla ilgilidir. İçinden geçmekte olduğumuz bu ekonomik kriz bu
reformların gerçekleştirilmesine alan tanımıyor ve reformist eğilimlerin
büyümesi için gerekli uzun ömürlü tavizler söz konusu değildir. Aksi
geçerlidir. İşçi sınıfı ve burjuvazi arasında bir sosyal savaş cereyan ediyor.
Bu reformist eğilimlerin güçleri, reformizmin karakteristik sınıflar arası
uzlaşmacı tutumuna biraz saflarında yer vererek hükümetlerin karşısında yada
yanında net ve keskin pozisyonlar alıyorlar. Ekonomik krizlerde, reformist
eğilimler cephesinde tarihsel kriz varlığını sürdürür ve komünist partilerin ve
sosyal demokrat partilerin yaşadığı tarihsel krizin şiddetlenmesinin nedeni
bundandır. İtalya’da komünist yeniden kuruluş ve İspanyada Birleşik Sol. Hatta
güçleri değişik ülkelerde farklılık gösteren 2000 yılların başında büyük etki
uyandıran ve alternatif kabul edilen Anti- Kapitalist partiler şimdi giderek
kendi gerçek doğalarına bürünüyor: Hükümetlerin
ve rejimlerin doğrudan ve dolaysız olarak sürmesine yardımcı olan seçimsel
reformist eğilimler olarak.
83.
Arap dünyasıyla beraber İspanyada seferber olan gençlik yeniden örgütlenme
sürecinin en ileri adımını oluşturuyor. Gençlik dünya ekonomik krizinin
sonuçlarından ve hükümetlerin iyi bir gelecek sunmanın aksine tarihsel ve temel
haklarını tırpanlamayı önerdiği önlem paketlerinden en çok etkilenen kesimdir.
Yaşanan mücadelelerde gençliğin ağırlığı dördüncü evrenin çelişkilerini vurguluyor.
Gençliğin kendiliğindenciliği ve patlaması daha sıklıkla geç kuşaklarda tanık
olduğumuz radikalizmin ifadesidir. Özellikle şimdi stalinizm krizde ve gençlik
için bir referans noktası olamıyor. Bu nedenle gençliğin liderlik ettiği
gösteriler partilerin ve diğer geleneksel yapıların dışında kendiliğinden yaşanıyor.
Diğer bir yandan tüm barışçıl çözüm beklentileri ve iktidarın işçi sınıfı
tarafından alınmasına yönelik stratejinin eksikliği de kapitalizmin restorasyonundan
beslenen olumsuz yanların ifadesidir. Bu duruma bir katkıda “şimdi gerçek
demokrasi zamanı” türünden reformist karakterli bulanık örgütlenmelerin açtığı kanallardır.
84.
İşçi sınıfı ve gençlik için fiziksel ve görünür bir örgütlenme biçimi olmasa da
bugün internet örgütlenmede önemli bir araçtır ve geleneksel örgütlenmelerin
dışında insanlara çağrı yapmada, örgütlenerek bir araya getirmede artan bir
öneme sahip. Böylece internet Arap dünyasında kanıtlandığı gibi sınıf
tarafından kullanılmalıdır-kullanılabilir. Her ne kadar Çin ya da Mısır gibi
bazı rejimler kontrol etmeye ve baskı altına almaya çabalamasına rağmen
internet burjuvazi tarafından kontrol edilmesi daha zor ve bilginin görece
olarak özgür aktarılmasında ayrıcalıklı bir araçtır. Bu bakış açısından
devrimciler bu aracın tüm avantajlarından yararlanmalıdır.
85.
Kitlelerin ve öncünün eylemi bilinçlerinden daha ileride çünkü geleneksel
eğilimler ciddi kriz yaşıyorlar ve bilinci olumlu manada yukarı çekmede
yardımcı olacak, bir alternatif sunacak devrimci liderlik yoktur. Eylemler
birden alevlense ve patlayıcı olsa da işçilerin bilinci ve örgütlenmeleri
geriden geliyor. Sosyalist strateji için bir referansın eksikliği mücadelede
ortaya çıkan yeni öncünün kolayca pasifist ve burjuva demokratik çözüme ikna
ediyor. Bu durumun en güzel örneği Arap devrimidir. Ortaya çıkan öncü; Mübarek,
Ben Ali ve diğer rejimlere karşı çok radikal ve kahramanca mücadele yürütme
yeteneğine sahipken kendi ordularına, burjuva demokrasisine, emperyalizme, Gandi,
pasifim ve sivil topluma bakışta ilizyon yaşıyorlar. Bu iktidarın ele
geçirilmesi ve sosyalizmin gerçekleştirilemeyen bir ütopya olduğu kanısını
üreten aslında nesnel bir unsur olan kapitalizmin restorasyonunun doğrudan
etkisidir.
86.
Günümüzde yeniden örgütlenme yada yaşanan süreçler eski geleneksel burjuva
partiler yada reformist partilerde bir alternatif göremeyen binlerce ve
binlerce eylemciyi aydınlatıyor ve bu nedenle bu kitleler kendiliğinden
örgütlenerek bu partileri onaylamadıklarını ifade ediyorlar. Gençlik bu fikri
en iyi ifade ediyor. Bu nedenle yeniden örgütlenme solun kimi kesimlerinde olumsuzluk
olarak görülüyor( geleneksel sendika merkezlerinden kopuş ve reddetme, burjuva
partilerden kopuş ve reformist alternatiflerden ilerici beklentilerin
karşılanmaması) bu eksiklikten kaynaklı ortaya çıkan yeni politik örgütler ve
sendikalar daha olumlu bir arayış olacaktır.
87.
Bu yeniden örgütlenme sürecinden dolayı, bu örgütlenmenin sonuçları ve sınıfın
mutlaka vermesi gereken mücadelede devrimci partilerin varlığı ve ilerlemesi
için giderek daha belirleyicidir. Bir başka deyişle, devrimci liderliğin
öznelliği giderek gerçekliğin nesnel unsuru halini alıyor. Paraguay ve Brezilyada
diğer ülkelerin aksine sendikal örgütlenmelerde bir gelişme yaşanıyor çünkü bu
ülkelerde bir devrimci kutup vardı ve bu geleneksel sendikalara karşı koyan bir
alternatifin inşasını mümkün kıldı. CT- Paraguay ve CSP- Conlutas Brezilya.
Aynı durumun benzeri İspanyada “Co.bas”
küçük bir sendikal alternatif olarak hükümete ve patronlara karşı verdikleri
mücadelede geleneksel sendikalardan umduklarını bulamayan değişik sendikalara
referans noktası oluyor. Co.bas aynı zamanda alternatif farklı sendika
kutuplarını koordine etmek, sendikalarda milliyetçi ve sektörel bölünmeye karşı
savaş, sınıfın kendi bağımsız liderliği için mücadele yürütmesi için ülke
genelinde büyük bir buluşma için çaba gösterdi ve içerisine devrimci bir kutbun
varlığından dolayı bu İspanyada mümkün
oldu.
88.
Bu nedenle bu küçük devrimci kutuplar gerek politik gerek sendikal düzlemde
yeniden örgütlenme sürecinin nesnel gelişmesi için artan öneme sahip.
Önemlidirler çünkü genelleştirilmiş bir pencereden bakarsak bu sendika
liderlikleri hükümetler ve patronlarla iş birliği içerisinde olacaklar yada
patronların aşırı baskısına ve tehditlerine maruz kalacaklardır ve direnme
ihtiyacı, savaşmak isteyenlerin demoralizasyonu ve izolasyonunca yenilecektir.
Devrimci partinin ve mücadeleci sendika kutuplarının varlığı ve yokluğu sınıfın
bağımsızlığı politikası, işçi demokrasisi, mücadelede sınıfın birliği ve
bürokrasilere ve patronların politikalarına karşı mücadeleye adanmak ile
şekillenir ve bu her zamankinden daha belirleyici olacaktır.
89.
Zamanında solun bir çok kesimini etkileyen oportünist dalga şimdi daha keskin
ifade ediliyor: kendilerini devrimci ilan eden büyük eğilimlerin politik ve ahlaki
dejenerasyonu. Devrimci olmak giderek istisnai bir durum ve sadece küçük devimci
partiler patronların, hükümetlerin ve rejimlere karşı sahip oldukları kararlı
politikalarla donatılmıştır ve bu partiler öncünün bir kısmı için referans
oluyor.
90.
Bu açıdan düşünüldüğünde hareket şimdi tarihsel bir sürece giriyor ve bir süre
için biz birkaç ülkede somut öncü partileri inşa etmek için adım attık. Bu
bizim hem taşıdığımız en büyük sorumluluk ve büyük meydan okuyuşumuzdur.
91.
Tarihin kanıtladığı gibi devrimci parti olmadan devrimci süreçler belli bir
noktaya ilerlemez üstelik kaçınılmaz olarak gerileyecektir. Bizim için
sorumluluk budur. Biz küçüğüz fakat müdahalelerimizde tutarlı olmak koşuluyla
bulunduğumuz her yerde belirleyici olabiliriz
92.
Her şeyden öte bu devasa bir meydan okumaktır çünkü oynamamız gereken rolü
oynayabilmek için ve bize bırakılan alanları doldurabilmek için hareket
tarzımızı ve siyaset uygulamamızı devrimcileştirmeliyiz. Partilerimiz için
ihtiyaç olan devrim doğrudan farklı ülkelerdeki sınıf mücadelesinde ve
süreçlerde aldığımız tutumlarla ilgilidir. Bunun anlamı rutinden kopmaktır,
sosyal adaptasyon ve uzlaşmadan kopmaktır, süreci, mali meseleleri teori ve ideolojik
tartışmalarımızı devrimcileştirmektir. Cesur politikalarımızın gücüne ve bu
politikaların hareketlerde üreteceği etkiye inanmak anlamına gelmektedir. Aynı zamanda ne olduğumuzun ve ne
yapabileceğimizin gerçekçi farkında olmak ve sadece şimdi ne durumda olduğumuz
anlamına gelmemelidir. Hala hazırda önümüze çıkan fırsatlar yeterli değildir. Bilinçli
ve kararlı eylemlerle bu fırsatlara politik teorik yanıt vermek avantaja
çevirmemiz için gereklidir. Bu bizim büyük kavgamızdır.