2 Temmuz 2012 Pazartesi

10 KONGRE METİN 6 AĞUSTOS 2011 DÜNYA DURUMU ÜZERİNE TEZLER (BÖLÜM 6)


VI – Kitle hareketinin yeniden örgütlenmesi ve önemli fırsatların yeşermesi

75. Yeniden örgütlenmenin görünümü dördüncü evrenin devrimci karakterinin arka planında iki çelişkili unsurun birbiriyle mücadelesiyle belirleniyor. Bir yanda işçi devletlerinde kapitalizmin restorasyonunun sonuçları diğer yanda stalinizmin çöküşü ve yeniden örgütlenme için yeni süreçlere bıraktığı geniş bir alan. Fakat bu olumlu ve olumsuz iki süreç önemli sınırlılıklar içerse de, olumlu değişiklerin yaşandığı güncel devrimci durum ve ezilen kitlelerin bilincinde olumlu değişiklikler için statik olarak kabul edilmemelidir.
76. Ekonomik kriz ve özelikle en sömürülen kesimlere göçmenlere, gençliğe, kadınlara, Afro-Amerikalılara işçi sınıfına yaşattığı ağır sonuçları kapitalizmin en kusursuz sistem, insanlığa en iyi yaşam koşullarını sunan sistem olduğuna yönelik emperyalizmin ideolojik saldırısıyla çelişiyor. Bu emperyalist kampanya 90’lı yıllarda yaşanan restorasyonun neden olduğu ekonomik büyüme dönemine dayanıyor. İşte bu nedenle bu kriz kitlelerin bilincine sert çarptı, kriz milyonlarca işçi için; yoksulluk ve yıkım getiren vahşi kapitalist sistemin gerçek çelişkilerini ortaya koyuyor. Diğer yandan Arap devrimleri bir kez daha devrimi gündeme taşıdı ve devrimin geçmişte kalan ve yaşanması olanaksız bir şey olduğu yönündeki söylemlere son vererek kitlelerin gücüyle iktidarın el değiştirebileceğini görünür kıldı. Bu kriz dönemi kapitalizme tek alternatif sosyalizm için yolları açtı. Şimdiye kadar işçiler arasındaki reformist ve bürokratik liderliklerin arabuluculuğuna rağmen kapitalizme olan güvensizlik, politik partilere güvensizlik, devrimci önderliğin krizi, işçi devletlerinin yokluğu ve sosyalizm için hiç bir referans noktası olmamasına rağmen sosyalizm gerçek alternatiftir.
77. Tanık olduğumuz tarihsel olaylar sendikal ve politik görünümde derin değişikliklere neden oluyor. Farklı eğilimlerin pozisyonları sınıf mücadelesinin içine girdiği büyük süreçlerde test ediliyor ve bu kitlelerin deneyimlerinde liderlerine güven yada yeni saflaşmalara olanak veriyor.
78. Yeniden örgütlenme için en büyük adımlar sendikalar sürecinde atılıyor. Hükümetlerin ve işverenlerin saldırılarına karşı çeşitli bürokrasilerin ikiyüzlülüğü kitlelerde ve özelde öncü kesimlerde bu liderlerin politikalarını teste tabi tutuyor ve bu bürokratların karakterlerini ve kendi mücadele isteklerinin ifade edilmesini kolaylaştırıyor. Ama ortaya çıkan öncüde sınıfın bağımsızlığı fikri pek doyurucu olmuyor. Sıklıkla mücadeleci sınıf alternatifinin yokluğunda bürokratik liderlerin tecrübesi yeni örgütlerin gelişmesini ortaya çıkmasını sağlamıyor ve güçlerin kendileri için uygun örgütlenmeleri yaratması için alan açıyor. İspanya’da sembolik bir durum yaşadık: CCOO ve UGT konfederasyonlarının ihaneti. İmzalan sosyal diyalog anlaşmasına karşı CCOO’da örgütlenmiş garson ve satış görevlileri işçilerinin örgütlü olduğu sendikal yapı hemen bu sürece itiraz etti ve  “bizim adımıza değil” diye kampanya yürüterek yeni bir örgütlenme deneyimi başlattı. Fakat ABD’de ise General Motors süreci tam aksi gelişti. Büyük bir ihanete uğramalarına rağmen işçilerce hiçbir örgütlü alternatif mücadele yaratılması sürecine girilmedi. 
79. Yeniden örgütlenme biçimleri politik arenada da yaşanıyor. Öncünün büyük burjuva ve reformist partilerden edindiği deneyim yeni devrimci örgütlerin ortaya çıkması için diyalog zemini açıyor. İlk süreç olumsuz bir süreçten olumlu bir yönelime geçerek oldu. Yani mevcut örgütlenmelerden uzaklaşmalar gerçekleşti. Bu önemli militanın yeni referans noktaları aramasına yol açtı ve bizim inşamız için önemli bir mihenk taşıyor.
80. Arap devrimi ile burjuva eğilimlerden biri olan; bölgede emperyalizmle çatışmasından dolayı Orta Doğuda ağırlık kazanan burjuva milliyetçi eğilimler teste tabi tutuldu. Devrimin başında Hamas, Hizbullah, Müslüman Kardeşler gibi islimi liderlikler doğrudan ve dolaylı olarak kendi ve komşu ülkelerin diktatörlerini savunup dayanışma gösterilerini bastırdılar. Bu durum Mısır ve Filistin gençliğinin bu liderliklerden kopuşunu ya da en azından onlara karşı bir güvensizliği başlattı.
81. Geçen yüzyılın ilk başlarından beri emperyalizme karşı mücadelede Latin Amerika’da referans olarak kabul edilen ve 21. yy. sosyalizmi uygulayan Bir diğer burjuva eğilim Castro- Chavizm bazı erozyon işaretleri göstermeye başladı. Arap devrimi ile diktatörlükleri yıkmak için sokağa çıkan ulusa karşı kana susamış diktatörlükleri destekleyerek gerçek doğalarına geri döndüler. Bu yaklaşımları Arap halkının nazarında ve dünyanın geri kalanında bu eğilime olan güveni aşındırıyor ve bu yaklaşıma karşı mesafe konulmasına yol açıyor. Chavez’in Kolombiya devlet başkanı Santos ile yakınlaşmasından ve bu yakınlaşma ile emperyalizmin politikalarına artan teslimiyetten daha başka ne olabilir ki. Bu teslimiyet son zamanda daha açığa çıktı; FARC üyelerinin teslimi ve Honduras’ta Pofrio Lobo ile vardığı uzlaşma. Tüm bu uygulamaları Chavez’in takipçileri arasında krize neden oluyor. Benzer şekilde Castro kardeşlerin Kübalı işçilere acımasız saldırıları, Küba’da anti castroist muhalefeti ortaya çıkarıyor ve kitleselleşiyor.(milyonlarca işçinin işten çıkarılması)
82. Büyük reformist hareketlerin uzun süreli gelişimi ve ağırlık kazanması doğrudan burjuvazinin bazı reformları gerçekleştirmek için sahip olduğu ekonomik gelişme dönemlerin varlığıyla ilgilidir. İçinden geçmekte olduğumuz bu ekonomik kriz bu reformların gerçekleştirilmesine alan tanımıyor ve reformist eğilimlerin büyümesi için gerekli uzun ömürlü tavizler söz konusu değildir. Aksi geçerlidir. İşçi sınıfı ve burjuvazi arasında bir sosyal savaş cereyan ediyor. Bu reformist eğilimlerin güçleri, reformizmin karakteristik sınıflar arası uzlaşmacı tutumuna biraz saflarında yer vererek hükümetlerin karşısında yada yanında net ve keskin pozisyonlar alıyorlar. Ekonomik krizlerde, reformist eğilimler cephesinde tarihsel kriz varlığını sürdürür ve komünist partilerin ve sosyal demokrat partilerin yaşadığı tarihsel krizin şiddetlenmesinin nedeni bundandır. İtalya’da komünist yeniden kuruluş ve İspanyada Birleşik Sol. Hatta güçleri değişik ülkelerde farklılık gösteren 2000 yılların başında büyük etki uyandıran ve alternatif kabul edilen Anti- Kapitalist partiler şimdi giderek kendi gerçek doğalarına bürünüyor:  Hükümetlerin ve rejimlerin doğrudan ve dolaysız olarak sürmesine yardımcı olan seçimsel reformist eğilimler olarak.
83. Arap dünyasıyla beraber İspanyada seferber olan gençlik yeniden örgütlenme sürecinin en ileri adımını oluşturuyor. Gençlik dünya ekonomik krizinin sonuçlarından ve hükümetlerin iyi bir gelecek sunmanın aksine tarihsel ve temel haklarını tırpanlamayı önerdiği önlem paketlerinden en çok etkilenen kesimdir. Yaşanan mücadelelerde gençliğin ağırlığı dördüncü evrenin çelişkilerini vurguluyor. Gençliğin kendiliğindenciliği ve patlaması daha sıklıkla geç kuşaklarda tanık olduğumuz radikalizmin ifadesidir. Özellikle şimdi stalinizm krizde ve gençlik için bir referans noktası olamıyor. Bu nedenle gençliğin liderlik ettiği gösteriler partilerin ve diğer geleneksel yapıların dışında kendiliğinden yaşanıyor. Diğer bir yandan tüm barışçıl çözüm beklentileri ve iktidarın işçi sınıfı tarafından alınmasına yönelik stratejinin eksikliği de kapitalizmin restorasyonundan beslenen olumsuz yanların ifadesidir. Bu duruma bir katkıda “şimdi gerçek demokrasi zamanı” türünden reformist karakterli bulanık örgütlenmelerin açtığı kanallardır.
84. İşçi sınıfı ve gençlik için fiziksel ve görünür bir örgütlenme biçimi olmasa da bugün internet örgütlenmede önemli bir araçtır ve geleneksel örgütlenmelerin dışında insanlara çağrı yapmada, örgütlenerek bir araya getirmede artan bir öneme sahip. Böylece internet Arap dünyasında kanıtlandığı gibi sınıf tarafından kullanılmalıdır-kullanılabilir. Her ne kadar Çin ya da Mısır gibi bazı rejimler kontrol etmeye ve baskı altına almaya çabalamasına rağmen internet burjuvazi tarafından kontrol edilmesi daha zor ve bilginin görece olarak özgür aktarılmasında ayrıcalıklı bir araçtır. Bu bakış açısından devrimciler bu aracın tüm avantajlarından yararlanmalıdır.
85. Kitlelerin ve öncünün eylemi bilinçlerinden daha ileride çünkü geleneksel eğilimler ciddi kriz yaşıyorlar ve bilinci olumlu manada yukarı çekmede yardımcı olacak, bir alternatif sunacak devrimci liderlik yoktur. Eylemler birden alevlense ve patlayıcı olsa da işçilerin bilinci ve örgütlenmeleri geriden geliyor. Sosyalist strateji için bir referansın eksikliği mücadelede ortaya çıkan yeni öncünün kolayca pasifist ve burjuva demokratik çözüme ikna ediyor. Bu durumun en güzel örneği Arap devrimidir. Ortaya çıkan öncü; Mübarek, Ben Ali ve diğer rejimlere karşı çok radikal ve kahramanca mücadele yürütme yeteneğine sahipken kendi ordularına, burjuva demokrasisine, emperyalizme, Gandi, pasifim ve sivil topluma bakışta ilizyon yaşıyorlar. Bu iktidarın ele geçirilmesi ve sosyalizmin gerçekleştirilemeyen bir ütopya olduğu kanısını üreten aslında nesnel bir unsur olan kapitalizmin restorasyonunun doğrudan etkisidir.
86. Günümüzde yeniden örgütlenme yada yaşanan süreçler eski geleneksel burjuva partiler yada reformist partilerde bir alternatif göremeyen binlerce ve binlerce eylemciyi aydınlatıyor ve bu nedenle bu kitleler kendiliğinden örgütlenerek bu partileri onaylamadıklarını ifade ediyorlar. Gençlik bu fikri en iyi ifade ediyor. Bu nedenle yeniden örgütlenme solun kimi kesimlerinde olumsuzluk olarak görülüyor( geleneksel sendika merkezlerinden kopuş ve reddetme, burjuva partilerden kopuş ve reformist alternatiflerden ilerici beklentilerin karşılanmaması) bu eksiklikten kaynaklı ortaya çıkan yeni politik örgütler ve sendikalar daha olumlu bir arayış olacaktır.
87. Bu yeniden örgütlenme sürecinden dolayı, bu örgütlenmenin sonuçları ve sınıfın mutlaka vermesi gereken mücadelede devrimci partilerin varlığı ve ilerlemesi için giderek daha belirleyicidir. Bir başka deyişle, devrimci liderliğin öznelliği giderek gerçekliğin nesnel unsuru halini alıyor. Paraguay ve Brezilyada diğer ülkelerin aksine sendikal örgütlenmelerde bir gelişme yaşanıyor çünkü bu ülkelerde bir devrimci kutup vardı ve bu geleneksel sendikalara karşı koyan bir alternatifin inşasını mümkün kıldı. CT- Paraguay ve CSP- Conlutas Brezilya. Aynı durumun benzeri İspanyada  “Co.bas” küçük bir sendikal alternatif olarak hükümete ve patronlara karşı verdikleri mücadelede geleneksel sendikalardan umduklarını bulamayan değişik sendikalara referans noktası oluyor. Co.bas aynı zamanda alternatif farklı sendika kutuplarını koordine etmek, sendikalarda milliyetçi ve sektörel bölünmeye karşı savaş, sınıfın kendi bağımsız liderliği için mücadele yürütmesi için ülke genelinde büyük bir buluşma için çaba gösterdi ve içerisine devrimci bir kutbun varlığından dolayı bu İspanyada  mümkün oldu.
88. Bu nedenle bu küçük devrimci kutuplar gerek politik gerek sendikal düzlemde yeniden örgütlenme sürecinin nesnel gelişmesi için artan öneme sahip. Önemlidirler çünkü genelleştirilmiş bir pencereden bakarsak bu sendika liderlikleri hükümetler ve patronlarla iş birliği içerisinde olacaklar yada patronların aşırı baskısına ve tehditlerine maruz kalacaklardır ve direnme ihtiyacı, savaşmak isteyenlerin demoralizasyonu ve izolasyonunca yenilecektir. Devrimci partinin ve mücadeleci sendika kutuplarının varlığı ve yokluğu sınıfın bağımsızlığı politikası, işçi demokrasisi, mücadelede sınıfın birliği ve bürokrasilere ve patronların politikalarına karşı mücadeleye adanmak ile şekillenir ve bu her zamankinden daha belirleyici olacaktır.
89. Zamanında solun bir çok kesimini etkileyen oportünist dalga şimdi daha keskin ifade ediliyor: kendilerini devrimci ilan eden büyük eğilimlerin politik ve ahlaki dejenerasyonu. Devrimci olmak giderek istisnai bir durum ve sadece küçük devimci partiler patronların, hükümetlerin ve rejimlere karşı sahip oldukları kararlı politikalarla donatılmıştır ve bu partiler öncünün bir kısmı için referans oluyor.
90. Bu açıdan düşünüldüğünde hareket şimdi tarihsel bir sürece giriyor ve bir süre için biz birkaç ülkede somut öncü partileri inşa etmek için adım attık. Bu bizim hem taşıdığımız en büyük sorumluluk ve büyük meydan okuyuşumuzdur.
91. Tarihin kanıtladığı gibi devrimci parti olmadan devrimci süreçler belli bir noktaya ilerlemez üstelik kaçınılmaz olarak gerileyecektir. Bizim için sorumluluk budur. Biz küçüğüz fakat müdahalelerimizde tutarlı olmak koşuluyla bulunduğumuz her yerde belirleyici olabiliriz
92. Her şeyden öte bu devasa bir meydan okumaktır çünkü oynamamız gereken rolü oynayabilmek için ve bize bırakılan alanları doldurabilmek için hareket tarzımızı ve siyaset uygulamamızı devrimcileştirmeliyiz. Partilerimiz için ihtiyaç olan devrim doğrudan farklı ülkelerdeki sınıf mücadelesinde ve süreçlerde aldığımız tutumlarla ilgilidir. Bunun anlamı rutinden kopmaktır, sosyal adaptasyon ve uzlaşmadan kopmaktır, süreci, mali meseleleri teori ve ideolojik tartışmalarımızı devrimcileştirmektir. Cesur politikalarımızın gücüne ve bu politikaların hareketlerde üreteceği etkiye inanmak anlamına gelmektedir.  Aynı zamanda ne olduğumuzun ve ne yapabileceğimizin gerçekçi farkında olmak ve sadece şimdi ne durumda olduğumuz anlamına gelmemelidir. Hala hazırda önümüze çıkan fırsatlar yeterli değildir. Bilinçli ve kararlı eylemlerle bu fırsatlara politik teorik yanıt vermek avantaja çevirmemiz için gereklidir. Bu bizim büyük kavgamızdır.